Gelsin Bakalım 11/11 Sezonu...

Maça değişik duygularla başladık, çünkü ilginç bir haber almıştık. Ferrari 11’de gözükmesine rağmen maç öncesinde sakatlanmıştı… Kırık, çıkık, çekme haberi almayalı uzun zaman olmuştu! Oysaki bir önceki yazıda “her ihtimale karşı kalmasında fayda var” demiştim Ferrari için. Rapid Wien karşısındaki performansına aldanıp, bir an için sorunun futbol dışında olduğunu unutmuştum… Bakkala giderken sakatlanan bir adama yıllık 2.5 milyon Euro ödendiğini bilmek, insana başka bir seçenek bıraktırmıyor.“Evet, Ferrari’den kurtulmalı Beşiktaş” derken bir hesap yaptım; bu durumda Tabata’nın “kalma tehlikesi” mevcut… “Acaba mı?” diye düşünmeme fırsat kalmadı, çünkü maç başlamış ve Tabata rakip stoperlere ara pası bırakma eylemini hayata geçirmişti… Quaresma kendisini bir gün saha ortasında dövmeden, onla da yolları ayırmak lazım. Holosko’yu dondurmaya bile gerek kalmıyor o halde. Ferrari, Fink, Tabata, Zapo; gelen 4’lü için yeterli kontenjanı açıyorlar. Bu oyuncuların yaratacağı “maaş boşluğu” bile, devre arası transferlerini karşılayabilir. Zaten aksi halde, içinden çıkılmaz bir maddi gider ortaya çıkacaktır.

Maça gelecek olursak. Bir değişiklik dışında, maç öncesinde bahsettiğimiz 11 ve oyun anlayışı sahadaydı. Fink ve Aurelio orta ikilide yer aldılar fakat tempoları belli bir mesafeyi kaldırıyordu. Hücumla bağlantı görevi yapan, ya da öyle ön görülen Tabata ise farklı bir performans ortaya koymadı. Bu durum üretkensizliği, kaleden uzak olunmasını sağladı. Beklerin hücuma katılımı zayıftı, nispeten daha sık çıkan İsmail ise özellikle hücum anlamında kötüydü. Hareketsiz, kaleye gitmeyi pek arzulamayan, Quaresma’ya rağmen “sürprizsiz” bir takım vardı ilk yarıda. Zaten şut atılmadan 45 dakika noktalandı…
Takımın bu yapısı her iki kenarı da kötü etkiledi. Ali Kuçik, bir şey yapabilmesi için öncelikle “çalım atmak” zorunda kalıyordu her zaman. Çünkü sahada birlikte hareket eden, yakın oynayan bir takım yoktu. Quaresma'nın yeterince "maçın içinde" olamaması da aynı nedenleydi. İkiye bir yapacak takım arkadaşı, rakibi eksilttiğinde kendini boşa çıkaran bir forvet bulamadı çoğunlukla. Arada bir kontra şansı yakaladı ama Tabata o tehlikeleri fazla büyümeden “uzaklaştırdı”!

“Atan kazanır” gibi giden maçta golü Antep buldu. Bu her şeyin sonu gibiydi Beşiktaş için ilk bakışta. Çünkü o dakikaya kadar pozisyon dahi yoktu… Daha sonra takım biraz daha önde oynamaya başladı, Aurelio ve Fink dönen topları daha sık aldı. Bu iki oyuncu hücumlarda da etkin gözükmeye başlamıştı ki; Aurelio ceza sahasında Quaresma’yı buldu ve sonrasında Ali Kuçik’in karambol golü geldi. Aslında zamanı da güzeldi, hala 25 dakika vardı… Beşiktaş özellikle Hilbert’in öne çıkması sonucu 3 net gol pozisyonu daha buldu. Onların dışında, pozisyon olamadan eriyen bir çok atak girişimi… Girmedi, şanssızlıktı falan da; artık ben ilk yarıları çöpe atılan maçlarda, son dakika golü gelmedi diye hayıflanamıyorum… İlk yarı “sıfır”, ikinci yarı 15 şut. Biraz garip değil mi?

Sezonun ikinci yarısı, başlı başına “yeni bir sezonmuş” gibi sanki… Takıma direkt etki edecek 4 yabancı değişimi, sene başında bile az rastlanır cinsten zira. Bunun yanında bazı genç oyuncular da kampa götürülecek, belki aralarında A Takım’da kalanlar olacak. Giden yerliler olacak vesaire… Evet, 14 puan cezalı olarak başladığı yeni bir sezona girecek Beşiktaş. Ama sıkıntı şu ki; 17 hafta sonra bitecek… Her şeyden öte, öncelikle bu sakatlık sebeplerini ortaya çıkarmak gerek. Cidden antrenman programında ya da kondisyonerde sıkıntı varsa; gelenlere “hoş geldin partisi” yaşatılmadan çözüm bulunsun. Sakatlık listesi, kamp kadrosu sayısından fazla olmasın sonra…