Mıknatıslı Formalar

Beşiktaş, golle başladığı maçta hem skor hem de oyun olarak ‘yakaladığı üstünlüğü bir dakika bile kaybetmeden’ kazandı ve ilk üç puanını aldı. Tribünde “Gündoğdu” sesi yükselirken Beşiktaşlının skor olarak rahat olduğu son maçın üzerinden epey geçmişti oysa. Yine havalar böyle serindi, İstanbul’da trafik daha azdı, bayramlar daha bir şendi sanki… Mart’taki Manisaspor maçıydı, Fernandes daha gençti ve yine “şeklen” maçın adamıydı…

Lakin bu maçta şöyle bir fark vardı; bireyler değil “takım” bu skoru elde etti ve korudu. Tek devrelik hücum performansıyla skoru yakaladı; pozisyon vermeden oyunu öldürdü ve aldı. 3-0’ı, 5-0 yapmaktan çok daha değerli bir gelişmeydi bu: Oyunu öldürmek… Zira birkaç ay öncesinin Beşiktaş’ı, oyuna değil taraftarın canına kastediyordu. 

Beşiktaşlı oyuncuların üzerinde görünürde beyaz forma vardı; lakin bir de görünmeyen mıknatıslar… Herkes birbirine çok yakındı, neredeyse takım hiç birbirinden kopmadı. Sadece bazı zamanlar, savunmanın kendini geri atmasıyla fazla içeri gömüldü; o kadar. Takım “yakın” oynayınca görüldü ki yağ oranı su oranından fazla haliyle bile Batuhan; çok faydalı… Necip, meğerse iyi oyuncu… Topu stoperlerinden alıp oyun kurmak zorunda olmayan Fernandes, aslında güzel bir hücumcu orta saha… 

Elbette Karabük’ün genel olarak zayıf, orta saha olarak daha da zayıf olmasının getirdiği avantaj vardı. Ama bunu “avantaja” çevirebilmek için de yakın oynamak gerekiyordu, Beşiktaş da hep onu yaptı. Özellikle orta sahada Necip önderliğinde bir kuyu oluşturuldu. Yükselen, her iki savunmadan dönen toplar; hep o kuyunun içine düştü ve sürekli Beşiktaş’ta kaldı. Bu detay; savunma anlamında olumlu gözükse de,  asıl farkı hücum anlamında yarattı. Çünkü Beşiktaş o yakaladığı toplarla “yerleşik savunmanın” üzerine gitmektense, “eksik ve dengesiz kalan savunmaya” karşı atak geliştirdi ve kaçırdığı gollerde bile tat verdi.

Bireysel olarak vasat performans sergileyen yoktu; çok fazla öne çıkan oyuncu vardı. Aralarında Fernandes’e “şeklen maçın adamı” dedik ama asılında “fiilen maçın adamı” Olcay Şahan’dır. Söz konusu bütünlüğü sağlayan en değerli çarklardan biri… Çok fazla koşuyor, bununla birlikte o koştuğu mesafenin iki metresi bile boşa değil. Denge bozuyor, pres yapıyor, bir diğer koşu yapanlara alan açıyor, iş alan savunmasına geçilince; isterse rakip kale önünde kalmış olsun (bkz. tek başına yaptığı presle yakalığı pozisyon sonrası, direkten dönen şutu) mutlaka pozisyonunu almak için geri dönüyor…  Saygı duyulası.

Bugün performansı en merak edilen oyuncu şüphesiz yeni kaleci McGregor’du. Sadece bir pozisyonda fikir edinebildik; İlhan Parlak’ın çaprazdan karşı karşıya kaldığı an. Orada, “çıkış zamanlamasını” çok iyi ayarladığını gösterdi açıkçası. Bodoslama değil, rakip forvet tam topu tiklediği anda fırlıyor ve açıyı kapatıyor. Onun dışında, MacGyver geçseydi de en fazla 3-1 biterdi zaten de; kalede de bir "kaleci" olduğu çok belliydi. Bir de; ayağı çok düzgün. Batuhan evine gitse, yine bir şekilde topu onun kafasıyla buluşturacak gibiydi. Mutfakta "buzdolabında ne var acaba?" diye bakarken falan, gözümde canlandırdım da...

Uğur Boral’ın neredeyse ilk okuldan beri çok başarılı olduğu; “soldan inip, sağla bitirme” gollerinden birini izledik. Savunmada da başarılıydı, özellikle ters kademelerde beni çok şaşırtıyor. “Bravo Sivok” lafı ağzımdayken, bir bakıyorum Uğur Boral vurdurmamış… Gerçi, yine de genel maç performansına bakarsak “bravo Sivok” diyebiliriz. Zaten yakın oynayan bir takımda, bu düzeydeki futbolcuların sırıtmaması gerekiyor. Herkes herkesin kademesinde çünkü mesafe kısa olunca. Necip Hilbert’in, Sivok Veli’nin, Toraman Necip’in, Olcay Uğur'un, sonra herkes Toraman'ın… Yok yok, bugün Toraman da gayet iyiydi savunmada. Görüyoruz ki Beşiktaş’ın geçmiş dönemde “kötü futbolcu” değil, “kötü takım” problemi varmış.

Sezon başında arzuladığımız ve bir yazıda başlığa konu ettiğim “daha sade, daha takım” prensibi yavaş yavaş işliyor gibi… Ağza bal çalma değil, gelecek için bir ışık olarak algılayabiliriz bu görüntüyü. Çünkü bu oyun, tesadüfle olacak gibi bir şey değil. Bu sadeliği ve takımı bozabilecek şeyler de dışarıda değil aslında; içerideki “satılamayan” Portekizliler. Sevenleri adına üzgünüm ama durum böyle. Batuhan bu haliyle bile Hugo’dan çok faydalı; çünkü takım bütünlüğüne daha fazla uyum sağlıyor ve sahada daha çok şey “arıyor”. Bugün Fernandes'e gol attırdığı ikili oyun, Berbatovvariydi...

Keza, hala neden vazgeçildiğini anlamadığım Drenthe; hem takım savunmasını sekteye uğratmayacak, hem de her iki kanatta delici yapısıyla ezber bozacak bir oyuncu olarak Quaresma'ya nazaran sisteme daha yatkın. A Planında olmasa bile; “ilk 14’de” düşünülerek, bu tip maçlarda kolayca fark açabilecek, boş alanı driplingleriyle doldurabilecek yapıya sahip. Hatta yerli alternatifi de mevcut: Erkan Kaş. Bugün 110 metre engelli koşuşuyla, tek başına kontratak yaparak dikkatleri üzerine çekti. 

Velhasıl, bu Beşiktaş güzel… Bu Beşiktaş’ın üzerine bir şeyler yazmak da güzel… Yeri gelmişken “neden maç öncesi yazısı yoktu?” sorusuna cevap vereyim. Mustafa Denizli gibi yine sistem değiştirdim. Maç öncesi yazıları belli bir noktadan sonra tıkanıyor. Zaten takımla ilgili diyeceklerimizi, maç yazılarında fazlasıyla diyoruz… Bunun dışında; ayrı parantezle dikkat çekeceğim detayları, herhangi bir zamanda ayrı başlık altında düşeriz. Daha verimli olur; şunun gibi mesela…