Hafifletici Sebepler: Beşiktaş 2 - 3 Manisaspor

Her ne kadar, maç öncesi yazısında da belirttiğimiz üzere, Onur’un oynamasını beklesek de Fink’in yerine; oyuna başlanan 11, Guti ve Quaresma’nın yokluğunda çıkılabilecek “ideal” 11’lerden biriydi... Fink’e yanlış seçimdi diyemeyiz; Ernst – Necip ortasahasının iyi referansları vardı ve Fink de, pekâla “Aurelio” görevini görebilirdi ilk bakışta… Ama pek öyle olmadı maalesef. Hem maç temposundan uzak kalması, hem de bu sisteme uyumsuzluğu sebebiyle bir hayli sırıttı Fink. Ne Aurelio gibi “stoper kademelerinde” yer alabildi, çoğunlukla boşlukları kapatamadı; ne de Ernst gibi hareketli ve baskılı olabildi. Kendisini bu sisteme uygun görmeyen Schuster’i haklı çıkarttı bir nevi… Guti’nin yokluğunda, ortasahada “incelik” eksikliği olduğu bir ortamda, Onur daha uygun bir seçenek olurdu sanki...

Beşiktaş, gol bulma konusunda pek sıkıntı çekmeyecek gibiydi maçın başlarında. Dirençli ortasaha ön baskıyı iyi yapıyor, Nobre – Bobo ikilisi “içeriyi” karıştırıyordu. Ama aynı ortasaha baskısı Manisaspor’da da vardı. Kendi yarı alanlarına kadar Beşiktaş’ın hazırlık pası yapmasına izin veriyorlardı, fakat orta çizgide kademeli ve kalabalık şekilde prese koyuluyorlardı. Öyle bir anda Necip, acemice “riskli” bir paralel pas attı, sonucu gol oldu. Aslında aynısını Rapid Wien maçında Holosko da yapmış, sonra gidip kendi hatasını kapatmıştı. Rakip baskı yaptığı anda yapılabilecek en kötü seçenek; gelişi güzel şekilde atılan bir “paralel” pastır…

Aynı Necip, bu kez rakip kaleye tehlike oluşturacak şekilde “derine” lob bir top attı. Nobre’nin müthiş çabası, Bobo’nun golü… Maç dengelendi. Ancak Beşiktaş’ın gol bulma şansı kadar, gol yeme olasılığı da yüksekti. O olasılıkların, her iki taraf için de en güçlü tarafı “duran toplardı” ve piyango önce Manisa’ya vurdu… Daha sonra Tabata acemice kendini attırdı, akabinde ise Schuster; Holosko’yu oyuna alarak maçı Manisa lehine çeviren bir hamle yaptı .Maç iyice zora girmişti, hatta zora girmekle kalınmadı; Yiğit’in golüyle büyük anlamda “gitti”… Ama yine de son dakikaya kadar “umudu taşıyan” bir takıma dönmüştü Beşiktaş… Sahada iki çocuk skora isyan ediyordu. Biri Makukula’yla omuz omuza girdiği mücadeleden galip çıkıp, atak başlatıyordu. Necip’in bu hareketi, Gattuso “Gattusoyken” Ronaldo’ya omzu koyup, taca attığı pozisyonu gözümün önüne getirdi. San Siro yıkılmıştı o anda… Bir de diğer çocuk; bence maça 11’de başlaması gereken, en kötü; Holosko’nun yerine oyuna dahil olması gereken, sonunda “geç de olsa” Schuster’in bizlerden mahrum bırakmadığı Onur Bayramoğlu. Top taşıdı, cezasahası içine pas attı, yığınlı verkaçlara girdi, itici güç oldu… Bu üç şey, giden 3 puanın acısını hafifletti… Beşiktaş’ın inadı; insana Digiturk menüsünden “new game” seçeneğini arattırıyor, mağlubiyete rağmen “hemen bir dahaki maç gelsin!” arzusunu uyandırıyordu… Bu da bir şeydir…

Zaten 10 kişi kalınmış, 1-3 mağlup duruma düşülmüş bir ortamdan “ayaklanıp” umudu son ana taşıyabilecek takım sayısı çok fazla yok bu ligde… Bu takım hala şampiyonluğun en ciddi adayıdır. Yeter ki, 75. dakikadan sonra kapalı tribününün de belirttiği üzere; futbolcusunu yuhalayan taraftar bi’ “silkinsin” kendine gelsin. Gerisi kolay... Beşiktaş, zamanla "puandan büyük" değerleri olan bir futbol felsefesi ve "güven" aşılanıyor, geleceği olan asıl mesele odur.

Son olarak: Kayseri’de hazır Tabata’da kızarmışken; Onur 11’e…