Duran Toplar ve Final

Aslında maç öncesi başlığı altında ön görülen birçok şey, gerçeğe dönüştü diyebiliriz… Ekrem’in sağbek kademesizliği ve Antep’in gaz yükleyici golü; Beşiktaş’ın savunma yaparak değil, gol atarak maçı bitirmesi ve bunu yapılırken yine duran topların belirleyici olması...

Karakter olarak ilk maça da benzerlikler gördük aslında. Antep daha iyi oynuyor görünüyorken, duran toplarla istediğini alan Beşiktaş. Simao, burada birinci faktör oldu elbet. İlk maçta direkt olarak yolladığı frikik, sonrasında Almeida’nın kafasına kestiği topla; ne olduğunu anlayamadan tabelada 2-0’ı görmemizi sağlamıştı kendisi. Burada da; yine bir duran top sonrası oluşan penaltı, ve tavana takılan bir top… Beşiktaş’ın form ve oyun olarak değişkenlik gösterdiği böylesi dönemde, Simao gibi bir oyuncunun varlığı çok önemli oluyor. Sırf bu duran topa becerisiyle bile bir şekilde 11’de yer açılmalı kendisine; olmadı FIFA’ya “maçlar 12 kişi oynansın beyler…” tadında dilekçe yazılmalıdır bence.Bu maçtan birkaç saat sonra, tamamen taktik savaşı olarak geçen bir El Clasico izledik. Barcelona, stoper eksikliğinde bu kez Busquets’in ortasaha rolüne dokunmamış, savunmada Mascherano gibi kısa bir oyuncuyu kullanmıştı. Bunu gören Mourinho ise; Mesut’u merkezden çekip, kenarlara sürmüş; cepheden hücuma destek verme görevini Pepe ve Khedira’ya vermişti… Amacı, kenar toplarıyla Barcelona defansına üstünlük kurmaktı. Daha ilk yarıda Pepe’nin kafası girse plan tutuyordu; rötarlı olarak uzatma dakikalarında plan hayat buldu…

Mesela bu maçta da; Olcan’a bile çok rahat kafalar vurdurabilen Ekrem madenini kullanma yoluna gidebilirdi Tolunay Kafkas… Olcan, kanat olduğu kadar 10 numara özellikleri taşıyan da bir oyuncu. Pasör ve attığı 2. golde gösterdiği üzere iyi bir şutör… Onu Sosa ile birlikte merkeze çekip, maç boyu etkisiz kalan Cenk’i sol kenar forvette kullanabilirdi mesela. Popov’un tersten gelen ortalarına cevap olur, sıkıntı yaşamaya müsait Beşiktaş defansı; henüz gol bulunmamışken ikinciyi yiyebilirdi… Neyse ki Tolunay Hoca’nın verdiği taktik sınırlı ve esnek olmayan bir özellik taşıyordu…Aslında Simao’nun golüyle biten maç; Toraman’ın kendini attıramaması ile birlikte resmi olarak sonlandı… Önce faulü “sarılık” ayarlayayım dedi beceremedi, sonrasında topun önüne geçti, yine beceremedi… Bunda hakemin “kovmırim ulen kovmıriim!!” düşüncesi de etkiliydi; ama Necip’in birkaç hafta evvel yaptığı gibi, rakip kullanmadan topa vursa; paşa paşa 2. sarıyı yer ve finalde olurdu…

Normal şartlarda Toraman’ın bir maçta olmayışını dert etmem; ancak şartlar normal değil. Hem Toraman, bu aralar standardının üzerinde oynuyordu; hem de kadro açısından oldukça ihtiyaç vardı… Şimdi rakibin ortasına karşılık, çift ayakla havada duran Aurelio’nun bir stoper performansına daha şahit olacağız. Bari bu kez Hilbert bekte olsa…