Kurusıkı Tabanca

Beklenen takım sahadaydı, stoper eksikliğinde tercih “tecrübeydi” Beşiktaş’ta. Bununla beraber Simao – Guti – Quaresma ve önlerinde Almeida 4’lüsü oldukça tehditkar görünüyordu kağıt üstünde… Ancak yine ciddi bir kopukluk hakimdi; Almeida Beşiktaş’ın terk forveti gibi değil de, Antep’in “sarkık liberosu” konumundaydı sanki… Hem oldukça yalnızdı, hem de genellikle savunma arkasından kaçamıyor, son adam olarak kalıyordu. Onun bu hali, Beşiktaş’ın nadir atak girişimlerini de sonuçsuz bırakıyordu.Savunma geride durunca; ortasaha da hücuma yakın pres yapamıyor ve Beşiktaş’ın topu geri kazanma şansı güçleşiyordu. Bununla beraber defansif olarak da bir güven söz konusu değildi… Savunma yine set halinde olsa bile sıkça pozisyon veriyordu. Schuster’in kulakları çınlasın; geriye dönmeyen hücumculara yakın olmak adına, savunma hattını oldukça önde tutuyordu işte bu nedenle… Yeni bir felsefe olduğu kadar zorunluluktu, onun yanlışı ortasaha tercihleriydi. Son maçlarda ise ortasaha tercihleri doğru fakat takım eski ısırganlığında değildi…

Durum böyle olunca Beşiktaş’ın isim olarak hayli güçlü göründüğü takımı “kurusıkı tabanca” misali; sadece tehditkar olmakla kalıyordu… Takım olarak icraat göstermesi zordu. Ancak bireysel olarak tek başına “kurşun” görevi alacak oyuncular vardı… Bunların başını Quaresma çekiyor ve beklide Beşiktaş forması altındaki en iyi performansını sergiliyordu…

Dakika başına 3 tekme yeme ortalamasıyla oynadığı maçta; kazandırdığı duran topların 2’si gole çevrildi. Tabi burada Simao’yu da es geçmemek gerek; “uzak forvet” falan değil ama özellikle frikiklerdeki başarısı “uzak olan ihtimalleri” gerçeğe çeviriyor bazen. Nitekim dün sahada oyun yokken, Rüştü tek başına skoru dengede tutarken; harika bir frikik golüyle Beşiktaş’ı hem tabela hem de moral olarak öne geçirdi. Zaten o açıdan gol bulma şansı %40 falandır; Simao’ya bize yeniden frikik heyecanı yaşattığı için minnettarım.

Guti sakat oynadı, sakat çıktı; Kasımpaşa maçında da yokmuş. Sahadaki varlığı pek anlamlı değildi o nedenle… Fernandes hamlesi bir çok şeyi değiştirdi. Top daha fazla Beşiktaş’ta kaldı, kaybedildiği zaman ise geri kazanma şansı daha da arttı. Bu değişiklik, önce oyun sonra da skor olarak maçı Beşiktaş’a getirdi…Sezon başından bu yana söylenen “bireysel olarak öne çıkan Beşiktaş”; ilk kez bu kadar bariz şekilde bireysel yeteneklerle maç kazandı belki de. Ancak genel olarak takımın kurusıkı tabanca görünümü sürüyor. Açıkçası “acaba kim çıkıp maçı alacak?” demektense, “bu maçı ‘Beşiktaş’ bir şekilde çevirir” demeyi, yani takım olarak öne çıkan bir Beşiktaş’ı görmeyi yeğlerim. Öteki türlü ancak böyle maç maç düşünülen ortamlarda başarılı olunur bir nebze…

Öyle veya böyle, Beşiktaş final için Kayseri’ye gideceğe benzer. Böylesine kayıp bir sezon için gayet iyi bir bitiriş olurdu kupa şampiyonluğu. Tabi yine muhtemel bir İBB maçında, yine Esnafspor model ortasahalarla çıkılmazsa… Ama olmaz artık, “çeken bilir” durumu söz konusu… Yıllarca Tayfur Hoca’nın futbolcuğu tartışıldı, defansif ortasaha (halk ve basın dilinde önlibero) kavramı henüz oturmamıştı malum. Haliyle ortasahanın önemini ondan daha iyi bilen olmaz şu ortamda. Guti’yi tereddütsüz çıkarıp, Fernandes’i oyuna atmasından belli…