Beşiktaş’a Dönüş

Son şampiyonluğun üzerinden 2 yıldan fazla bir süre geçti. Artık o dönemde, tıpkı 100. yıl gibi örneklemeler arasında sunulacak, geçmiş bir başarı olarak duruyor bir yerlerde. Çok eskiye gitmeye gerek yok yani… O günün resmine bakarak, bugünkü durumun arasındaki farkları görebiliriz.

Öncelikle tribünle, takım arasındaki ilişki farklıydı. Taraftar, belli bir oyuncu kesimi için değil tamamen Beşiktaş’ı görmek için maça gidiyordu. Çünkü, “o yoksa bu maç izlenmez…” denilecek biri yoktu isim olarak. Yine isim olarak, kadronun insanı beklenti içine sokacak bir durumu yoktu. Takımı sürükleyen adamlar Yusuf’tu, Tello’ydu, Ekrem’di, Sivok’tu, Ernst’ti, Cisse’ydi, Holosko’ydu, Bobo’ydu vesaire… Bu durum, sanki taraftarı oyuna etki etmesi adına güdümlendirmişti. Tribün tarihinde en sevdiklerim arasında, “gel bu sene son verelim dertlere” diye biten tezahürat da o dönemde patlamıştı ve sadece sözde değil, samimi olarak da o duygu sahaya veriliyordu.

Aslında tüm zamanlar için de geçerli bir durumdu bu. Taraftarın, takımla bütünleştiği yılların ortak özelliği: beklenti içersine girilmeyen, Beşiktaş isminin, futbolcu isimlerinin önüne geçtiği dönemler olmasıdır…Aynı şekilde futbolcular için de geçerlidir bu durum. Beşiktaş’ta adı güzel hatırlanan yabancıların ortak özelliği, ya hiç fikir sahibi olunmayan ya da geldiğinde burun kıvrılan oyuncular olması. Adı hala inlenen Pascal Nouma mesela… 2000 yılının açılış maçında, PAF takıma attığı şahane kafa golü sonrası bile bu kadar adı geçmiyordu tribünde. Çünkü kimse bilmiyordu, internet yaygın değildi henüz… Zamanında Weah’a partner olmuş, Ginola’nın önünde top oynamış, Fransa’nın gelecek vadeden isimleri arasında yer almış, sinirlerini kontrol edemediği için Fransa 98’de kadroya girememiş, daha birkaç ay evvel UEFA yarı finalinde Arsenal’e kafayı indirmiş bir adamdı aslında, ama farkında değildik. Farkında olmamızı kendisi sağladı.

İşte, ikon olmuş tüm yabancı oyuncular da böyle yaptı Beşiktaş’ta zaten; iyi futbolcu olduklarını zamanla kendileri kanıtladı. Tırnaklarıyla kazıyarak… Sıfır kredileri varken, bunu kendileri 5000 seviyesine yükselterek… Mesela bana “en faydalı yabancı” dediklerinde aklıma halen Pancu düşer. Luce’nin yeğeni Pancu… Geldiğinde böyle söyleniyordu. Hala ortasaha dendiğinde “Guinti gibi adam” yaftası konur. “1.5 sene top oynamayan adam mı alanır?” geldiği zaman duyduğu şey buydu onunda. Bobo? Brezilyalı avukattan daha yeteneksiz, alındığı taktirde kulüp binasına yürüyüş yapılası çocuk. Keza Fabian Ernst’in de farkında olan insan çok azdı…

Bu sene de durum böyle aslında. Son maçta en az laf edeceğimiz yabancı Edu’dur. Kemkümler arasında gelen bir adamdı o da. Dün 5 savunmacı arasında tekti, 3 gollük şut attı yine de kendi çabasıyla. Hele Gürcü stoperin solundan atıp, sağından geçişi vardı ki; kağnı değimliydi bu adam? Yerlilerden ise Aurelio ve Egemen. Aurelio, hala 5 dakika kötü oynasa “gitsin artık” dedirten bir adam, Egemen ise Ersan’ın alınması sonrası peşinen ıskarta adayıydı. Ben de dahil, öyle gördük… Kısaca, bu yıldız işi bize uymadı… Zaten hiç uymamıştı, uymayacaktı. En başta güzeldi, fırtınalı günler geçirdik. Ama yavaş yavaş ayrılma, yeniden Beşiktaş’a dönüş vaktidir.Fotoğraf, yenilen ilk gol öncesi. 5 savunmacı Kayseri’ye direniyor, maç boyunca görüntü buydu. Toraman'ın kademesini alan adam Aurelio. Aslında sağ forvet orda kademe alaması lazım, o olmadı sağiç ortasahası. Ama ikisi de yok... Aurelio da 35 yaşında, bu adam şey mi? Neyse... Daha fenası, Edu da rakip kale önünde pres yaparken, şut atarken yalnızdı. Ortadaki 4 adam da, söylentilere göre sahadaymış… Beşiktaş, genelde vasat adamlara sahip olsa da; yenilecekse bile Beşiktaş gibi yenilen bir takımdı. Beni Kayserispor maçındaki görüntü, üzmekten beter etti, soğuttu her şeyden aslında. Leeds’ten 6 yiyip, “asıl bu maça gidilir” diyerek bir de Antep’ten 4 yiyen, ama yine de Beşiktaş’a küsmeyen bir adamdım ben. Ama şuan küsme noktasındayım, bir sonraki maçını iple çekmiyorum. Bir şeyler değişmezse, bu durum körüklenerek gidecek gibi…

Mevcut durum zamanla değişecek bir şeydir, bir kere bulaşıldı çünkü. Aslında hata, geçen sene hem Schuster’e “bize geleceğin, saldıran takımını kur” diyip, hem de toplanan isimli oyuncuları kullan talimatı verince başladı, olmadı... Kafayı örttük, alt açık kaldı; altı örttük, kafa açıkta kaldı… En sonunda ne istediğimizi kendimizin de bilmediğinin farkına vardı, o da bıraktı kafa yormayı takım üzerinde. Aslında iyi fırsattı değişim adına, ama yıldız manyaklığıyla birçok şey gibi o oluşum da yalan oldu.Carlos Carvalhal, bu durumu değiştirir mi bilemiyorum. Dinamo Kiev maçında, teknik direktörlük belgesi için mi yoksa Portekiz pasaportu için mi takımın başında göreceğiz. Son maçtan sonra, 1 değil 3 Portekizlinin birden kesilmemesi zayıflıktır çünkü. Guti’ye yapabildi ama zamanında, haksız da değildi… “Ama Avrupa’da iyi oynuyorlar” diye de kıvranmaya gerek yok. Kapalı kapılar ardında birbirini kesme noktasına gelmiş ama dışarına mutlu çift olarak gözüken evliliğe benziyor bu iş… Kiev’de “aha karakterli futbol” diyip, Mersin’de kaçıncı dakikada maçtan koparız diye bekleyeceğiz yine. Tecrübeyle sabittir. O yüzden, tüm yukarıda anlatılanlar ışığında “Beşiktaş” gibi bir 11 istiyorum Kiev’de, yenileceksek de öyle yenilelim. Şu sıralar bir şok gerekli takıma. Tigana’nın böyle bir durumda; Tottenham maçında Ricardinho’yu oturtup, Mehmet Sedef’i 11’e yazmasında olduğu gibi bir yüreğe ihtiyaç var. Hem isyan, hem de Dinamo Kiev öncesi maç yazısı birleşimi oldu. Değişen bir şeyler görmezsem, başka bir maç önü yazısı yazacağımı da sanmıyorum zaten.