Öğrenilmiş Çaresizlik

Üç şutun olduğu maçta, otuz cümlelik yazı yazabilecek kadar hayalperest olsaydım; senarist olur, Geleceğe Dönüş 4’ü yazar devamını sağlardım. Güzel filmlerdi nitekim… O nedenle, maçın ışığında genel gerçeklere bakmak lazım. Mesela şu maçta kalbimi kıran iki şey var ve bunlar Beşiktaş’ın genel gerçekleridir.Birincisi; takımın hiçbir şekilde baskı kuramıyor, ortasahada dönen topları alamıyor ve 1-1’e razı şekilde, “öğrenilmiş çaresizlik” örneği sunuyor olmasıydı. Öncelikle Necip’e, geçen maçta benim de az biraz yaptığım gibi gereksiz bir “haklısızlık etme” durumu mevcuttur. Ernst rölanti oynamaya başladı ki, haksız diyemem. Fernandes, zaten topsuz oyunda en fazla pozisyonuna koşan bir adam. Necip olmadığı zaman “ortasahayı doldurma” göreviyle, geriye bir tek Veli kalıyor ki, o da Necip’le anlamlı oluyor; Necip de Veli ile… İkisi varken, ortasahada dönen toplara daha fazla egemen olabiliyor Beşiktaş ve takım halinde değişiyor. O yüzden; saçma paralel pasları, iyi sonlandırmadığı hücum atakları bir yana, Necip bu takımın en azından mevcut düzende değişilmezidir. Perşembe de öyle olmalıdır… Çünkü hücum yapmak için, öncelikle topu geri almak lazımdır...

Kalbimi kıran diğer şey; kenarda Burak’ı görerek heveslenmiş, üzerine Edu’nun “ampul gibi asma” adı altında eski bir tabiri hayata geçirmesiyle iyice tavan yapan heyecanımın, Burak’ın geri oturmasıyla sönüşünü hissetmemdi… Belki Burak girince maç 1-2’ye dönemeyecek, hatta 2-1 olacak ve mağlup olup oturacaktık ama en azından ben “Carlos bir şey denedi, olmadı” diyebilecektim. Şimdi diyemiyorum… Edu’nun golü sonrası, maçı yine oluruna bıraktı ki; maçın oluru en fazla 1-1’di Beşiktaş adına. Yine, sadece duran top ve uzun şutların kerametine kalınacaktı…

Oysa o kadar da boş maç değildi bu. İkincilik şansı hala tazeydi… Şimdi, ancak Galatasaray Kadıköy’de ters bir sonuç alırsa o şans doğar, yoksa en iyi ihtimalle Beşiktaş Avrupa Ligi’ne gider. Ben ikincilik yani Şampiyonlar Ligi şansının hele de maddi olanakların bu kadar buhar olduğu dönemde, bu kadar kolay şekilde terk edilmesini kabullenemiyorum. Hem Carlos, hem de futbolcular adına… Haklı olarak, CAS’’ta dava manyağı yaparken arada top oynayın da, kulüp para kazansın, maaş ödesin yani…İşte, bu sitemi de yarım ağızla yapıyorum aslında. Çünkü ortada bir takım yok, haliyle takım ruhu da yok… Bunun nedenleri bellidir; kulübün takım kurma babında belli bir stratejisi hiç olmadı. Sadece futbol gerçeklerini göz önünde tutularak, yeni bir planlamaya gidilmedikçe böyle bir takıma da sahip olunamayacak ve bu tip maçlarda öğrenilmiş çaresizlik sürecektir… O nedenle, gelecek yönetimin öncelikle bunu değiştirmesi ve “isimli futbolcu” tabusunu kırması gerekiyor. Çünkü takım olamamanın başlıca sebebi budur… Sadece futbol değil aslında, her konuda bir isim manyaklığı vardır ülkemizde. O nedenle ne Pamelalığı, ne Andersonluğu kalmış hatun, “çoh seksi” maksadıyla reklama çıkartılıyor. Neden? E çünkü zamanında Pamela Anderson’du…

Avrupa’da, biraz Yunanistan dışında “isim transferi” yapan başka bir lig yok. Gelecek yönetim her kimse, gelecek teknik heyetle birlikte (ki Carlos, bu apoleti pek hak etmedi; nedenlerini sezonun devamında kısa kısa geçeriz) eline kağıdı-kalemi alıp, biraz alt yapıdan biraz ekonomik yabancılarla “bölge transferleri” ile yeni bir Beşiktaş’a geçiş yapmalılar. Zira eldeki oyuncular o kadar da kötü değil. Hatta düzeni bozanlardan kurtulduktan sonra, biraz da üzerine eklentiler yapılırsa çok iyi bir ekol tutturulacağı, Ocak sonuna kadarki maç periyodunda belli edilmişti…