Gerçek Hayattan Alınmıştır

En son söyleyeceğimi, en başta söyleyeyim: Futbolla ilgilenmeyen insan, gidip en yakın mezarlığa yatmalıdır bence… Ağır oldu evet, ama gerçekten çok şey kaçırdıklarının farkında değiller. Bazen öyle maçlar oluyor ki; “gerçek hayattan alınmıştır” denen filmleri hiç aratmıyor, hatta gerçeği o an orada yaşanırken, biz de izliyoruz. Tıpkı bu akşam olduğu gibi…

Bakırköy de değil de, Londra’da dünyaya gelip Chelsea taraftarı olan bir şahsiyet olsam: Terry’nin kırmızısından sonra televizyonu kapatırdım muhtemelen. Daha sonra Ramires’in attığı şaheserimsi golü kaçırdığımı fark ederek, başımı ota sokardım… Ekran başında istemsiz şekilde alkış tutmam nadirdir, Ramires’in gol vuruşundan sonra kendimi o pozisyonda buldum.

Barça yine yenilikçi bir sistemle sahadaydı. Topla buluştuktan sonra 3-3-4 halini alan (hatta kenar savunmacılar bile hücuma destek veriyordu), top rakibe geçtiğinde yine ani prese başlayan, alan savunması gerektiği kısa zamanlarda ise Busquets’in gizli stoper rolüyle, savunmayı 4’lediği bir formasyon… Ama sonuç olarak, en değerli gol yolu aynıydı: Messi – Iniesta bağlantısı…

Chelsea, maç boyu bunu sağladı aslında ve turu getiren ana etken de bu oldu. O bağlantı bir kez gerçekleşti, o da golle sonuçlandı zaten. Iniesta plaseyi yaparken, sanki dünyanın en basit işiymiş gibi gösterdi... Onun dışında, Barça her ne kadar 90 dakika boyunca rakibi çevreleyip, alman kale oynasa da; ceza sahası içinde etkinliği düşüktü. Villa’ya gelmeden, Maxi Lopez bile arandı esasında… Barça, söz konusu futbolsa Rönesans merkezidir. Ancak, kalıplaşmış bir gerçek vardır ki; futbolda mutlaka “ceza sahası forveti” ihtiyacı doğacaktır. Barça’ya da birkaç maçtır böyle oluyor…

Guardiola bu sorunu Keita hamlesiyle çözmeye çalıştı. Nistepen kale alanı çevresine koşu yapabilecek isim olarak, o vardı kenarda… Lakin, Cuenca – Tello hamlesini biraz telaşlı bulduğumu söyleyebilirim. Hazır Chelsea’nin hiç çıkmaya niyeti yokken, oyundan Puyol alınabilir; Cuenca pekâlâ sol savunmacı (aslında maçın aldığı halle, 2. sol açık) rolünü üstlenebilirdi… Ama sonuç olarak, gol pozisyonuna girme sorunu yaşanırdı yine de.

Drogba’nın sıfırdan gol girişimi yapması, "yapılmışını" yani Ibarbo’nun Catania’ya attığı muhteşem golü hatırlattı… Sonrasında 2. sol bek oldu zaten oyun akışında. Yerine giren Torres, ayağına aldığı her topu rakibine teslim etti; onlardan birinde “hay bu işin…” diyerek koşuya devam edince, uzaklaştırılan topu önünde buldu ve fişi çekti… Böyle maça da böyle son yakışırdı.

Futbolsever olarak, finalde yeni bir El Clasico görmek isterdim. Ama Chelsea, bu maçtaki savunma mücadelesiyle turu hak etti. 10 kişi kalıp, 2-0 geriye düşüp, o psikoloji altında pür dikkat alan savunması yapmak (iyi savunma, iyi hücumdan da daha zordur bana göre) büyük iş… “İzlerken yoruldum” tabirini yaşadım, maç sonunda sağ bacağıma kramp girmişti resmen…

Chelsea, yıllar evvel 10 kişiyle sağlam durmayı Beşiktaş’tan öğrenmiş olabilir. Keza, Barça’nın 3-3-4’ümsü 3-5-2’sini de ilk Beşiktaş oynadı kendilerine karşı: Khlestov – Ümit – Erman / Karhan – Tayfur – Deli İbrahim / Nihat – Ahmet Dursun – Nouma – Münch… Bizim Mascherano’muz Ümit’di, Cuenca’mız da Nihat… Ama Nihat daha gelecek vaad ediyordu sanki. Zaten maç sonu Kluivert : "8 numaranız, neden büyük liglerde oynamıyor?" diye sormuş; iki sezon sonra hakikaten o büyük ligde Ronaldo'yla birlikte gol krallığında ikinci olmuştur Nihat...

Tamam, işi bir tarafından her seferinde Beşiktaş'a bağlayarak saçmalıyor ve abartıyorum. Ama ne yapalım, şu sıralar Beşiktaş’ı ancak nostaljilerle anmak istiyor insan…