Beşiktaş Varmış!

Futbolseverliğim Beşiktaş’la, basketbolseverliğim ise ilkokul bahçesine dikilen iki potayla başladı. İki sporu da çok sevmiştim ancak birisi ‘tutku’ bazında çok daha ağır bastı. Bunda; temelin Beşiktaş’la atılmış olması büyük etken olmuştu elbette... O Beşiktaş, bugünlerde basketbolseverlik temelini de “Beşiktaşlılıkla” atabilir gözüktü Pazar akşamı. Ki aslında bu yeni bir şey de değildi. ‘Sadece alt yapıdan çıkan oyuncular oynar’ mantığının biraz değişip, yatırım yapıldığı; Kevin Thompson & Woolridge, Mustafa Abi, Şarapçı Ayuso & El-Amin,  Varda & El-Amin gibi sinerjilerinin yakalandığı zaman da bu elektrik yaşanmış, salonlar dolmaya başlamıştı…

Yatırımların süreklilik kazanmamasıyla, eldeki oyuncuları tutmak yerine ‘daha ucuzlarıyla sil baştana’ yönelmelerin getirdiği kadro istikrarsızlığı; başarı anlamında da belli bir çizgide tutamadı Beşiktaş Basketbol Takımını. O ‘sil baştan’ durumu, benim gibi birçok Beşiktaşlıyı “takıma konsantre olma” konusunda olumsuz etkilediğini düşünüyorum. Örneğin 2004’de Şarapçı Ayuso Darüşşafaka’ya 44 sayı atarken, içimde bir yerlerde onu bu formayla son maçlarını izlediğimi bilmiyordum… Bu istikrarsızlık durumu, otomatikman taraftarda da ‘basketbol takımına bağlılık’ konusuna yansıyordu.

Bugünlerde de; bench zenginliği anlamında geride olduğundan, normal bir oyuncunun alması gereken play-off sürelerini fazlasıyla aşan, hem kalite hem de yüreğiyle, takımını şampiyonluk yolunda yürüten bir oyuncu grubu yakalanmış gözüküyor. Hem ne yaptığını bilen, her zorluğa bir çözüm bulabilen müthiş bir özgüvene; hem de 1.85’lik Mehmet Yağmur’a iki hücum ribaundu aldıran bir ‘takım hırsına’ sahip Beşiktaş. O nedenledir ki; play-off sürecinde imkansız maçlar çevrildi, kimisine de ramak kaldı… Son Galatasaray maçında pota altını domine edip, hem kalite hem de kontenjan anlamında ne denli bir artı olduğunu kanıtlayan Ersin Dağlı’dan yoksunken bile, Fenerbahçe serisi geçildi…

Mücadele ettiği üç kupadan ikisini getirip, çok daha zorunu da alma yolunda sağlam adımlarla yürüyen; kazanmayı unutan, unutturulan Beşiktaşlıya “Oh be, Beşiktaş varmış!” dedirten bir takıma sahibiz. Sadece ruhen değil, mantıken de hiç beklemesem de; Galatasaray buradan gelip, seriyi de çevirebilir; çok önemli değil. Ancak bu hoca ve oyuncu grubu, “Beşiktaş Basketbol Takımı” denince akla gelecek kadar uzun süre kalmalıdır. Bu durum, bugün salona 17 binini çeken Beşiktaşlıyı zamanla “basketbolsever Beşiktaşlı” konumuna getirebilir. Aslında bu çok büyük bir fırsattır… ‘Amatör sporlardan zarar ediyoruz’ mantığını aşan, ekonomi üstü bir durumdur aslında bu. İnsanlara başarıyı ve mücadeleyi hatırlatmak, diğer unsurlarda da eli kolaylaştırır…

Dün akşam; taraftar salonu doldurarak takımın, takım da dolu salonun hakkını verdi. Bir basketbol maçına 17 bini çekince; elbette futbol taraftarı patentli gruplar da olacaktır ama genel olarak basketbolu bilen, güçlü ve kalabalık taraftara sahip olundu Sinan Erdem'de. Hem rakip, hem de hakemler baskı altına girdi. Savunmayı basketbol, hücumu futbol taraftarı yönlendirdi de diyebililiriz. Bıraksan, 5 tane Bonsu ile çıkacak ağabeyler de yok değildi ama sportmenlik dışı faulde kopan gürültü gösterdi ki; genel olarak bu iş biliniyordu… Pascal Nouma heyecanı da mola sırasında, maça pek yansımadan atlatıldı nitekim. Umarım Salı akşamı da aynı elektrik devam eder ve Beşiktaş, 2005’den daha güçlü şekilde final yoluna girer… O zaman Varda – El Amin vardı biraz Nedim, Haluk desteğiyle… Şimdi en azından yabancıların hepsi iyi ve fizik olarak daha uzun süre işi götürebiliyorlar. En önemlisi de hemen hepsinin “winner” karaktere sahip olması. Hani futbol takımına Portekiz dolaylarından gelmiş yıldızımsılarda çok fazla görmediğimiz şey…