Öksüz Kalan Goller…

90’ların ortasında gol atmak, bahçede petrol kuyusu bulmakla eş değerdi… Öyle ki, transfer rekorunu mutlaka bir “golcü” kırıyor, akabinde o rekoru yenileyen de yine bir başka golcü oluyordu: Alan Shearer, Ronaldo, Vieri, Crespo… Şimdilerde ise; hem mevkisinin yanında santrafordan öte “golcü” yazan, ‘gol atmak için yaşayan’ oyuncuların sonu geliyor, hem de Inzaghi, van Nistelrooy gibi o ırkın son temsilcileri bir bir futbola veda ediyor…

Belki liste başı olmadı ama son iki transferinde de, bizim gazetelerin “o paraya, 2912 ticari taksi; 873 villa; 980335 öküz alınırdı” tadındaki habere konu olacak kadar yüksek fiyatlarla geçiş yapmıştı Inzaghi. Çünkü bir futbol takımı için en gerekli olan şey yapıyordu: gol atmak… Topla çok yetenekli değildi belki, Vedat Ağabey’in dediği gibi, topu kucağına versen 20 metre dripling atamazdı hiçbir zaman… Ama koşacağı zamanı, yerini biliyordu ve en önemlisi topu nereye, nasıl vuracağını…

Yakın zamanın en iyi 10 numara ya da 10 numara yeteneğindeki ikinci forvetlerle oynama şansına erişti. Juventus’ta ona yetişemedi belki ama Fransa 98’de Baggio’yla yan yana oynama şerefine nail oldu mesela… Keza Juventus döneminde Zidane’la, her ne kadar kendisinden memnun olmasa da (az ‘pas atmama’ kavgası yapmadılar) Del Piero’yla… 2000'lerin Azzurri'sinde Totti'yle... Milan’da Rio Costa’yla, Kaka’yla ve hatta Ronaldinho’yla…

Gol atmayı çok sevdi, atınca çok sevindi… 5-0’ı, 6-0 yaparken bile asist sahibi Serginho’nun kaburgasını kırıyordu bir keresinde. Ama yakışıyordu da… Fossa dei Leoni’nin Curva Sud tellerine tırmanışındaki heyecanı görüyorduk o sevinçlerde. Gol atmak ne demek, onunla anlıyorduk sanki biraz…

Pazar günü çok sevdiği, onca sakatlığa rağmen 38’ine kadar kopamadığı futbola veda etti, yine en iyi yaptığı işi yaparak; takımının galibiyet golünü atarak… Goller artık hiç o kadar sevilmeyecek ve biraz öksüz kalacak sanki. Artık kimse onun kadar “gol atmak için” yaşamayacak ve kimse onun gibi sevinmeyecek…