Umut Bulut Olmak

Toplu maç izleme mekânları, memleket insanının futbola bakışına minyatür oluşturuyor. Buradaki futbolseverin, aslında futbolu değil sadece golü ve çalımı sevdiğini anlayabiliyoruz mesela rahatlıkla. Nitekim çıkıp insanlara “Umut Bulut?” desek, üç kişinin ikisinden “kazma” yanıtını alırdık düne kadar. Muhtemelen şu derbi biraz unutulunca, yine aynısı olacak.

Evet, Umut aslında golcü sayılsa da; son vuruşlar açısından leblebicilik kültürüne ters düşmekte. Genellikle beş pozisyondan birini gol yapabiliyor. Ama yine aynı beş pozisyonun en az üçü, aslında “normalde ortaya çıkmaması gereken pozisyonlar” oluyor genellikle. Çünkü maç ister rolanti, ister tempolu gidiyor olsun; Umut durmuyor... Geri  pasına koşuyor, uzun topa hareketleniyor, rakibin kontrol alanına düşüyormuş gibi gözken topa “acaba ekmek çıkar mı?” diyerek zorluyor ve ekmek olmasa da penaltı çıkarıyor… Ve en önemlisi de rakip stoperlerin maç boyunca hayatlarından "sene çalması". Hani bizde “adamı milli yaptın” tabiri vardır ya… Dün akşam Umut, Bekir’i milli takımdan düşürebilirdi.

Dün yine aslında "top uzaklaştırılacak yerden" asist yapan ve şu aralar tartışılmaz ligin en iyi orta sahası olan Selçuk, Trabzonspor için önemli bir kayıptı. Ancak takımın forveti Burak Yılmaz yine 32 gol atıyordu Trabzon’da, yani oyunu öne atma konusunda çok fazla sıkıntı çekilmemişti. Ne var ki o öne atılan topun gol olması için tek bir ayağa bakılıyordu artık. Oysa geçen sezon Burak 19 gol atarken, Trabzonspor şampiyonluğa oynamıştı, üstelik çok yukarılara çıkan puan barajına rağmen… Çünkü o zamanlar Burak dışında “ceza sahasını zorlayıcı” rolünde Umut da vardı, Jaja da…

Umut Bulut olmak, bir zamanlar Beşiktaş’ın Ali Gültiken’i, Pancu’su; Fenerbahçe’nin Van Hoijdonk etrafındaki Nobre’si, Tuncay’ı; şampiyon Bursaspor’un Ozan İpek’i olmak demektir. Bir takımda, “golcünün” dışında skora katkı verebilen, aynı zamanda bunu yaparken takım savunması dengesini bozmayan, hatta güçlendiren birileri varsa; o takım şampiyonluğa oynayacaktır. O nedenle bu sene Galatasaray için yılın transferi ne Amrabat, ne Hamit, ne kral Burak Yılmaz’dır; o Umut Bulut’tur bana göre. O kadar geç fark edilmemiş olsa, ya da 83 değil de 88 doğumlu olsaydı;Umut’un Avrupa yolu Toulouse’la sınırlı kalmazdı kesinlikle.

Aslında yine aynı değerde bir transferi Fenerbahçe de yaptı. Umut Bulut’un, Premier League tescilli versiyonu: Dirk Kuyt. Ama böyle oyuncuların saha içinde daha etkin olabilmesi için, merkez forvete ihtiyaç duyuluyor mutlaka. Kuyt, dün akşam fazla şeyler yapmaya çalıştı; kaleyi görmek için adam eksiltmek, geriden top almak zorundaydı. Oysaki Sow’la beraber sahada olmuş olsa; sadece duran top devamında değil, oyun akışı içersinde de golü koklayabilirdi. 

Fenerbahçe’de topu savunmadan alıp, yüzünü rakip kaleye çevirecek ve tüm sahayı görerek oyunu yönlendirecek bir orta saha yok artık Emre sonrası. Olanı da fazla toy: Salih Uçan... Burası doldurulması gerekiyorken (mesela Play-Off’daki rakip Spartak Moskova’nın Kallstörm hamlesi, Fenerbahçe’den gelebilirdi) Juventus’un 1 yıldır buzdolabında saklayıp, futboldan soğuttuğu Krasic hamlesi geldi.  Şimdi mecburen, topu kanat ekseninde öne atacak bir 4-4-2 ortaya çıkacak; o halede Kuyt ikinci forvet rolünde fark yaratabilir. Ancak bu durumda da geldiği dönemden bu yana Aragones’li sezon dışında mutlaka takımı şampiyonluğa oynatan Alex dışarıda kalıyor. Yani Fenerbahçe’de bu sene iyi başlanan kadro planlaması, sonunda biraz bozulmuş gibi gözüküyor. Tabi hala bahsi geçen bir orta saha transferiyle her şey değişebilir…