Sinisa Mihajlovic

Adını duyunca; topun üzerine adresi yazarak sol ayağıyla gönderdiği ve genellikle o adresten şaşmadığı frikik gollerinden bahsedeceğimiz sanılabilir. Ayağının hem içini kullanıp, hem de sert gönderebilmesiyle gelmiş geçmiş en iyi frikik uzmanıdır gerçekten de. Bilhassa Chelsea deplasmanındaattığı gol, Van Basten şutunun yerden çıkmış haliydi… Ama benim asıl dikkat çekeceğim husus; 15 ayla sınırlı olsa da, o zaman zarfında çok değerli emareler verdiği teknik direktörlük görüntüsü olacak.

Herhangi bir mütevazı takımın, Mourinho’nun takımına karşı ‘oyun olarak’ diş geçirmesi pek rastlanır şey değildir. Mihajlovic’in Catania’sı 2010yılında bunu yapabilmiş; Inter’i kelimenin tam manasıyla sahadan silmişti. Kendisinin futbola bakışını anladığım ve anlamakla birlikte hayran olduğum dönem de o maçla başladı. Catania, Mihajlovic yönetiminde genel olarak Serie A temposuna ters düşecek şekilde kompakt bir pres takımı haline gelmişti. Alanlar birbirine çok yakın şekilde rakibe baskı yapılıyor; beklerle hücumcu kanataların arası ‘ver-kaçlar’ yapılacak kadar kısa tutuluyor ve ceza sahasında ‘olay görüp toplaşan meraklı kalabalık’ edasında yığılmalar yaşanıyordu.

Bu oyun anlayışı sayesinde, o güne kadar ‘vasat’ bilinen birçok oyuncu zirve dönemini yaşadı. Ricchiuti, Biagenti, Izco, Jorge Martinez, Maxi Lopez, Silvestre…  Zaten son üç isim, o dönemki çıkışlarını gelecekte büyük takımlara imza atarak taçlandıracaklardı. Eldeki oyuncudan maksimum verim almak da; Mihajlovic’i farklı kılan özelliklerden biriydi.

Catania’da kısa sürede dikkat çekerek , aynı yılın sonunda sıçrama yaptığı Fiorentina’da kötü bir fikstüre denk geldi Sinisa. Arzuladığı oyun anlayışı da öyle hızlandırılmış taktiksel antrenmanlarla aşınacak gibi değildi. 10 maçta ancak 3 galibiyet alabilince kovuldu, 10 maç onun için çok kısa bir süreydi. Yine de arada çok iyi maçlar çıkardı Fiorentina; örneğin Juventus deplasmanı… Maçı 2-1 kaybetseler de, Juventus’u o sezon en çok zorlayan takım oldular. Çünkü Conte’nin tezine karşı benzer bir tezle sahaya çıkılmış; önde yapılan presle Juve’nin oyunu oldukça bozulmuş, Jovetic direkleri dövmüştü…

Şimdilerde Sırbistan’ın başında Mihajlovic. 4-1-4-1’ine son derece yatkın delici kanatlardan, hücumcu beklerden, topa yatkın orta sahalardan 2’şer,  3’er tane bulabileceği bir havuza düştü… Galler’i 6-1’le geçtikleri maçın özetini izlediğimizde, sistemin yavaş yavaş saha üstünde yeşerdiğini söyleyebiliriz. Sağda Tadic, solda Tosic; rakibe ters bir çalım attığında ceza sahası içersinde en az 3 isim görüyordu mutlaka. Kolarov ve Ivanovic, kendi kale alanında ters kademeyle uğraşmaktansa; rakip ceza sahası çevresinde Alman kale hücumları gerçekleştirmeyi yeğliyorlardı.  Sürekli sağa sola deplase koşularla açılan alanda, orta saha oyuncuları sıklıkla şut imkanı buluyorlardı. Kısacası bu maç skor olarak gecenin flaşı gözükse de; aslında geleceğin tehlikeli bir ulusal takımdan yayınlanmış fragman niteliğindeydi.

Sinisa Mihajlovic’in ve paralelinde çoktandır ortalıkta gözükmeyen Sırbistan’ın neler yapabileceğini merakla takip ediyor ve bekliyor olacağım. Bu arada maçtan bahsetmişken, Mihajlovic frikiği atan Bale’e de ayrı parantez açmak gerek. Zaten eğer bir takım ağır fark yemiş ve ancak bir gol atabilmişse; o gol genellikle jeneriklik oluyor. Öyle ilginç bir kural vardır futbolda… Mesela yine Sırbistan’ın –o zamanlar Yugoslavya’ydı- Euro 2000’de Hollanda’dan 6 yerken, Milosevic’in aşırtma golü... 7-1’lik ManU – Roma maçında De Rossi’nin kaleye bakmadan vuruşu…  1-6’lık Manchester derbisinde Fletcher’in golü, vesaire…