Kartpostal Gibi Gol

Normalde tribüne atılan forma geri gelmez, içerisinde bir futbolcu olup olmadığına bakılmadan. Zaten o an Ersan’la kucaklaşan Beşiktaşlının onu geri vermeye pek niyeti yoktu. Galiba son anda Sivok’un sakatlığı, Dany’nin sakarlığı akla geldi; haftaya da lazımdı!

Nasıl güzel ve haklı bir sevinçtir… Öyle bir hava vardı ki hem ıslatan hem de üşüten. En candan sevgiliyle bile bir sonraki pazara plan yaptıran. Hele de buluşma yeri İstanbul’da ufak çapta kasırganın görüldüğü tek mekânsa, aşktan çok daha fazlası gerekliydi. Beşiktaşlının ayrımı olmaz, ama dün akşam çamura bulanacak formayı yalnız bırakmayan Beşiktaşlı, çok güzel Beşiktaşlıydı. Nasıl ki kimi gol sonrasında, asist yapan oyuncuya “Bu gol senin!” dercesine koşulur ya… Ersan da öyle yaptı, en çok hak edene koştu.

Aslında gol de hak edenin sahibini bulmuştu. Ersan, zamanı epey geriye almış. Trabzonspor’a karşı oynadığı bir kupa maçında, takımı galipken ve son dakikalar oynanırken, hala daha önde pres yaparak sakatlandığı o anın öncesine… Üst üste yaşadığı ağır sakatlığın getirdiği ürkeklik, artık pek gözükmüyor. Yine topla birlikte çıkmak isteyen, gözünü sakınmadan müdahaleler yapan, hep daha fazlasını isteyen Ersan, geri dönmüş. Hoş gelmiş. Franco’yla da çok güzel ikili olmuş. Biri aklını, diğeri enerjisini koyuyor birbirlerini tamamlıyorlar; Tango ve Cash gibi…

Zaten Beşiktaş’ın son haftalardaki en büyük farkı, savunmada çok güçlü durması. Bırakın pozisyon vermeyi, neredeyse bir aydır Beşiktaş ceza sahasının içine girmek yasak. Hal böyle olunca, bir atıp kazanıyorsun. Dün akşam olduğu gibi… Aslında geçen haftaya nazaran tek fark buydu. Elbette Gökhan Töre, Oğuzhan gibi yaratıcı ayaklar eklenince, daha galibiyete yakın duran, daha efektif oynayan bir takım vardı. Özellikle de rüzgar arkasından eserken. Ama gol yine “oluruna” bırakılmıştı. Geçen hafta aynı dakikalarda Uğur içeri atamadı ama Ersan başardı.

Takımın iyi yaptığı ve iyi yapamadığı şeyler aynı, sene sonuna kadar da böyle devam edecek. Bu kadar çaba sarf eden, Önder Özen’in tabiriyle forması sıkıldığında yerlerde ufak göletler oluşturacak takım, hele de adında Beşiktaş yazıyorsa; daha ferah dakikalarda ikiyi, üçü atıp çoktan maçı koparması lazım. Ama olmuyor. Nedeni hücumdaki kalite eksikliği… Artık seneye kısmet.

Bugün Slaven Bilic en hareketli, en istekli ve maç sonu demeciyle en “Beşiktaşlı” maçını oynadı. Kazanmayı en çok o arzuladı. Oyuna müdahalede pasif kalmadı ki bu en çok eleştirilen noktasıydı. Hatta müdahale biraz fazla kaçtı. Oyundan düşen Şişmanoğlu’nu bir başka santrforla değiştirmek (Pektemek) makuldü ama üzerine Holosko’nun da bir orta sahayla değişmesi, biraz erkendi. Takımın ritmi bozuldu, dönen toplar Eskişehir’de kalmaya başladı, orta sahada daha eksik kalındı. 

Ama Kerim Frei’in girişiyle, o toplar ceza sahası çevresinde etkili oldu. Topla koordinasyonu çok iyi ve takımının hücumda dağılması için zaman kazandırıyor, Olcay’da olmayan şey… Bir de o golü getiren faulü kazandıran adam vardı tabi, parantez değil paragraf açmak gerek.

Pektemek – Holosko hamlesinden sonra orta sahanın tüm yükü üstünde kalmıştı, maçta da her zamanki gibi kilometre yakma şampiyonuydu. Ama sanki o dakikada bir enerji gömüsü bulmuştu da ısrarla topa hakim olacak takati bulup, faulü kazandırdı: Veli Kavlak! “Askerleriyiz” mottosuna sarılacak kadar onu tutmayanlar bile, eminim ki pazartesi erkenden en yakın Veli Kavlak Şubesi’ne giderek, tecili bozdurup askerlik işlemlerine başlayacaktır. Ben öyle yaptım!

Beşiktaş 1-0 Eskişehirspor

9 Mart 2014