Ace !

Bundan yaklaşık 10 yıl evvel, “Wimbledon” denince aklıma Efan Ekoku geliyordu… Ta ki; bir Marat Safin ve Goran Ivanisevic maçına kadar. Klasik, yaz tatili ekranında kayda değer bir şey bulamayan liseli durumundayız o dönemler. Gündüz vakti pek seçenek yokken, bir tenis maçını izlemeye ve daha sonrasında tat alınca “anlamaya” çalışmıştım. İlk öğrendiğim tenis tabirlerinden biri “ace” oluyordu; raket sesiyle, alkış sesinin peşin sıra geldiği, hiç bir şeye değmeden sayı olup, rakibi çaresiz bırakan servis çeşidi... Malum, oynayanlardan biri; belki de bu konuda dünyanın en iyisiydi: Ivanisevic. Neyse… O günden itibaren tenis maçlarını izlemeye devam edecek ve artık Wimbledon denince aklıma “tenis” gelecekti. E zaten, Ekoku futbolu çoktan bırakmıştı ve Wimbledon futbol takımı da kepenkleri indirmişti…İtiraf edeyim; uzun zamandır “şöyle Beşiktaş fark yaratarak bir maç kazansa da, ace başlığını kullansam” diye iç geçiriyordum. O gün, bugünmüş… Beşiktaş, Bucaspor karşısında rahat ve temiz bir skorla galip geleceğini, neredeyse santradan belli ediyordu. Çok muhteşem oynamıyordu maçın başlarında, ama her an için bir tehdit unsuruydu. Takım, ayağına aldığı her topu rakip kale önünde sonuçlandırıyordu neredeyse…

Elbette yeni Portekizlilerin takıma ve tribüne kattığı hava bir başkaydı… Ancak, ne 4-2-4 tadındaki “saldıray” sistem, ne de yeni transferler açıklayabilirdi bunu. Sahada fark yaratan Beşiktaş: 2010’un Beşiktaş’ıydı. Takım, sene başından beri uygulamak istediği felsefeyi layıkıyla yerine getiriyor, yakın ve oldukça “önde” oynuyordu. Öyle yakın ve önde ki; beklerle, takımın en ucundaki Almeida birkaç kez “verkaç” yapma fırsatı dahi yakaladı… “Topun kaybedildiği noktaya basma” uygulaması muhteşemdi, özellikle İsmail bu konuda çok başarılıydı. Bunlara; Guti ve Quaresma’nın, neredeyse “tüm yetenekleriyle” sahada oluşu da eklenince, ortaya böyle “her anlamda” bir fark çıkmış oldu…

Nobre’nin performansına pek diyecek yok, bu sistemde önemli bir dişli olduğundan daha önceleri de bahsettik. İlk golde, geri sıçrayarak attığı kafa harikaydı… Ancak, ben dün akşamki Beşiktaş’ın baskılı ve bol pozisyonlu oyununu, Nobre’nin dahil olduğu 4-2-4 sistemiyle pek ilişkilendirmiyorum. Nobre, çoğunlukla duran top ve duran topların devamında etkili oldu. Normal oyun akışında ise, Almeida yine çoğunlukla yalnızdı ceza sahası içersinde… O nedenle, bu takıma “ikinci forvet” yerine, “üçüncü ortasaha” eklentisinin daha sağlıklı olacağını; böyle bir durumda hücumsal anlamda pek eksiklik yaşanmayacağını, aksine kapılan topların artması sebebiyle, daha sık atak yapma şansının elde edileceğini düşünüyorum. Tıpkı bugün Fernandes – Nobre değişikliği sonrası gibi… Böyle bir durumda, Guti de ceza sahasına daha yakın oynar. Gerekirse ceza sahası içinde pozisyon takibi yapar ve şutlar atar. Vuruşunu yaparken düşer ve topun tavana takıldığını görünce, coşkuyla yerden kalkar ve beni benden alır!Fernandes’in özellikleri de “Guti’yi öne atacak” cinsten. Elbette Guti’nin 50 metrelik uzun ve derinlemesine paslarını gözler arar, ama Fernandes de az değildir. Bugün en son Kleberson’da gördüğümüz bir şey yaptı; pasını verir vermez boşa hareketlendi ve tekrar aldı. Boşluk görünce driblinglere kalktı, gerekirse “derin paslar “denedi… Onu bu takıma kazandırmak gerek.

Simao “çaktırmadan” ilk golünü attı. “Uzaktaki forvet” için fizik olarak düşük olsa da, futbol zekası ve pozisyon takibi açısından kalibreli bir oyuncudur. Böyle golleri çok atar da, şöyle sol çaprazdan bir frikik şansı gelmedi hala… Almeida’nın cüssesi, kendiliğinden pozisyon bulduruyor. Rakibin en uzununu yamacına çektiğinden, Nobre bugün çok rahat kafalar vurdu. Tıpkı Van Hooijdonk’un etrafında dolanırken, yarım sezonda krallığı kovaladığı sene olduğu gibi, bugünlerde de Almeida’nın etinden sütünden faydalanıyor Nobre… Ama Bobo, Almeida’yı keser, size diyeyim… Pozitif ayrımcılığımdan ya da Almeida’nın kötü olduğundan değil; Bobo’nun bu sisteme daha yakın olduğundan ve daha “kurnaz” bir santrafor yapısından dolayıdır bu söylemim.

Sisteme yatkınlığı şöyle; yukarıda bahsettiğimiz gibi, takım boyu kısalınca “en uçta” oynayan adamın bile pas oyununa dahil olması gerekiyor. Burada Bobo’nun iyi pas yapması, hatta geriden oyun kurması ve sürekli hareketli oluşu, onu bu sitem yapısında daha makul kılıyor. Rapid Wien deplasmanında yaptıklarını hatırlayın… Bugün hazır olmamasına rağmen, oynadığı bölümde oldukça iyiydi bana göre. Ortasahaya yanaşıp aldığı ve yönlendirdiği paslar önemliydi.Bobo, “pası verecek oyuncuya” daha iyi opsiyon oluşturacak şekilde koşular yapıyor. Hem defans arkasına, hem de ceza sahası içersinde. “Kurnaz santrafor” yapısı derken kastım buydu… Bu konuda da Almeida’dan önde. Almeida’nın da Bobo’ya nazaran çok öne çıkan özellikleri var elbet, ancak mevcut sistem Bobo’yu öne çıkarır…

Bugünkü Beşiktaş, ligi “sağlıklı” ve düzgün bir rotasyonla götürdüğü taktirde; daha bir çok İnönü maçını “ace’le” kazanacaktır. Bir zaman sonra, rakipler puan almaktan çok “madara olmamak” adına hamleler yapabilir, bu da Beşiktaş’ın işine yarar. 4-2-4, her takıma yemeyecektir ama Kasımpaşa, Konyaspor gibi kayıpları zor yaşatır gibi duruyor… Tabi bunda herkesin sağlıklı olması şart, özellikle Guti Reyis’in. Bu yapıda ortasaha çok yıpranıyor, o nedenle Trabzonspor maçında Aurelio ve Guti’nin yerine, Ernst ve Fernandes ile çıkardım ben olsam. Hatta Necip’i de ekleyip ortayı 3'ler, Quaresma’yı dinlendirirdim. Neyse, bunlar “Trabzonspor maçı öncesi Beşiktaş” konularına dahil olduğundan fazla uzatmayalım.

Bugün "oley çektirmeye bile deparla gelen Erman" çıktı karşıma, zincirleme olarak Khlestov'u, Ümit'i falan hatırladım. Hani 3 ortadan 2'sinde gol yemeyi beceren savunmayı... Böylelikle bir şeyi daha hatırladım; oyunu rakip yarı sahada oynamaya çalışan Beşiktaş'ın "arkasına atılan" topları pek takmamayı... Toraman'ın hatalarını bile göresim gelmedi, itiraf edeyim. Ama yine de daha sıkı maçlarda Sivok - Ersan'ı görmeyi yeylerim. Kontenjan sıkıntı yaratırsa, gerekirse kendini kessin Schuster Dayı... İyi hafta sonları.