Sistem Geri Yükleme: 17.08.2010

Son yazıda bir cümle vardı: “İşin acı tarafı da şu; aslında kadro manasında iyi bir takım olmak için çok fazla meşakkate gerek yok, çok yakında duruyor ama uzanıp alamıyoruz…” Bunu biraz açayım, içimde hala taktiksel zırva yapacağım 3 gram heves kalmışken, biraz döküleyim diyorum…

“Biz nerede yanlış yaptık?” sorusuna cevap bulmak için, en derin noktayı yakalamak istersek geçmişte kayboluruz. O kadar zincirleme neden var ki… O yüzden yine en yakına bakalım; büyük yanlışın Quaresma üzerinden Portekizleşme, akabinde bu gazla Mendes’leşme olduğunu görürüz. O nedenle bugünlere patlayan kabağın bir kısmı Quaresma’ya da dokunuyor, “kurtulmak lazım” denen saflara katılıyor o da…Hâlbuki gelişline hiç karşı değildim şahsen, üstelik çok istiyordum; istiyorduk… Aksini düşünen az insan vardı, çoğunluğun gözü bir demet futbol arıyordu; Quaresma iyi seçimdi. Ancak Quaresma’nın anlamlı olması için, geriye kalan oyuncu kısmının “takım” olması gerekiyordu. Yahu, takım olduktan sonra Trabzonspor, Alanzinho gibi bir adamı bile kaldırabiliyor ki; bahsedilen adam Quaresma.

Ama kaç kez Quaresma’yı, iyi bir takımın içinde kullandık ve onun yapacağı yetenek girişimlerini anlamlı kıldık? İlk kez İnönü’deki Plzen maçıyla oldu, sonrasında ise Helsinki… Özellikle Helsinki maçı oldukça çarpıcı bir örnek… Beşiktaşlı oyuncuların, sahada ne yaptığını bildiği; herkesin belirli bir sorumluluk alanına sahip olduğu; mesafelerini yakın tutan takım yapısıyla ortasahasında rahatlıkla Guti’ye yer açabildiği ve haliyle Quaresma’dan da maksimum faydalanacak bir yapıya sahip olunmuştu.

Bunun üzerine koyulamadı işte… Ocak’taki Portekizli furyası ve Mendes ortaklığının başlamasıyla; “sistem takımı olmak” 1. tercih olmaktan çıktı maalesef ve bugünlerde halen çekilen sıkıntının temelleri atıldı. Artık ne sahaya çıkan 11, ne de yapılan “yapılacak” transferler, belli bir futbol amacına yönelik değil.

Saha dışı berbat durumda, ama saha içi sorunların çözümü o kadar uzakta değil. Sistemi geri yükleyeceksin; o ilk Helsinki maçına kadar. Birisine “özgür rol” vereceksen, yine bu sadece Quaresma olacak; geriye kalan kısım takım gibi topun arkasına geçecek ve rakip cezasahası için de takım gibi çoğalacak… Simao, Quaresma’nın yedeği olacak yani en fazla.Mevcut durumda, en yakın adama 20 metre uzaklıkta kalan tek santrafordan Mandrake olması bekleniyor. Bakın, David Villa falan demiyorum. Çünkü bu düzende her santrafor öğütülür, hokkabaz olmadıkça... Savunmasını önde kurarak, hücumla mesafesini düşürmüş; cezasahası içine koşu yapacak adam sayısını arttırmış takım ortaya çıkarsa, Mustafa Pektemek de rahatlıkla orta forvet oynayabilir.

Hilbert, Sivok, Egemen, İsmail dörtlüsü, Dalton Kardeşler kadar ayrılmaz bir bütündür gözümde. Ortasahadaki temel kural ise; Aurelio, Necip, Ernst üçlüsünden, en az ikisinin sahada olmasıdır. Hatta üçü birden de oynayabilir… Bu ortasahanın top kazanma ihtimali yüksektir çünkü önde bastığı takdirde; Quaresma’yı anlamı kılması gereken bir takımın da “ani” top kazanışlarını arttırması gerekir. Beşiktaş’ın en büyük sorunlarından biridir, birincisidir hatta: her atak sıfırdan başlıyor… Hücumcuların, yerleşik alan savunması yerine; dengesiz yakalanmış, çarpık defansla daha sık karşılaşması gerekir. Bu ortasaha belki, 30 metreden adamın ağzına pas atamaz. Ama bu şekilde çok ciddi ofansif katkılar verebilir…

Takım yakın oynadıktan, ortasaha öncelikle “ayakta” kaldıktan sonra; Fernandes ya da maçına göre Guti’den faydalanılır rahatlıkla. Hatta Onur da, ama sırayla… Kayseri maçında, bu ikiliyle ortasaha kurulmayacağı test edildi, acı sonuçla karşılaşıldı.

Görüldüğü üzere, saha içindeki durumları düzeltmek o kadar da zor değil. Sorun saha dışındaki saçmalıkların, artık saha içini de birebir ilgilendiriyor oluşu... Sadece isime değil, futbolcuya bakılsın; “Kim ne der?” diye düşünülmeden, “kim ne yapar?” sorusuyla 11 yazılsın, Beşiktaş en azından futbol takımı olarak yeniden neşelenmeye başlar…