Beşiktaş’sın Sen

Maç öncesi yazısını, “Ne yaparsan yap, seni Pascal’lı maçla hatırlayacağım Dinamo Kiev!” cümlesiyle bitirmiştim. Çok büyük konuşmuşum… Artık Dinamo Kiev bile değil; Dinamo Tiflis deseler, gözümün önüne Amerikan başkanı dâhil herkesin, kale alanında Beşiktaş’a gol atmaya çalıştığı sahne gelecek…

Öyle bir zamanda, skor olarak olmasa da yaşananlar açısından o kadar farklı bir galibiyet yaşadık ki; Beşiktaşlıya tam anlamıyla “ilaç” gibi geldiğine eminim. Nitekim ben serum yemiş gibi oldum şuan, İsmail’e verilenden… Puan durumuna en son baktım, o açıdan da mükemmel olmuş. Ama benim için öncelikli güzellik, sahada yeniden Beşiktaş emarelerini görmemizdi. En ufak detaylar bile, hemen her futbolcunun “umurundaydı”… Zaten Beşiktaşlıyı üzen şey mağlubiyetler değildi ki… Mağlup olma şekliydi asıl rahatsızlık verici olan . Bazılarının eli belindeyken, bazılarının gol yememe gayretinde oluşu gibi durumlar… Son dönemin 11’lerinde Beşiktaş profiline uyan oyuncular egemenlik gösterirken, bugün ise zirve oldu… Portekiz eşrafı da, yeterince benliğini koydu maça. Malum pozisyon sonrasında, tribünler rahatlama efekti olarak “şampiyon Beşiktaş” diye girdi ama asıl uygun olanı şuydu aslında: “Beşiktaş’sın sen, bizim canımız!” Çünkü Beşiktaş demek topu kıçıyla tutmadaki yetenek değil; kaleye giden topa göğüs, kafa, bacak, ciğer, dalak koymaktı…Golün sahibi bile, böyle bir apoleti hak edecek oyuncular listesinde başı çeken adamdı. Bir diğeri de Veli’ydi, o da başka pozisyonun kahramanı oldu. Sanki senaryosu yazılmış bir maçtı yani… Yukarıdaki fotoğrafın adını Egemen değil, Egeman koydum zaten. Gerçi bugün Beşiktaş savunması sağdan, sola; yukarıdan, aşağıya iyiydi gayet. İsmail de ağır hasta olduğunu, ancak full konsantre olduğu maçın sonlanmasıyla farkına vardı; öksürük komasına girdi çocuk. “Sen değil, en ufak hatanda seni yuhalamaya hazır kıta bekleyenler bu hale düşsün” diye beddua edesim var ama bu gece başka gece olsun, dokundurmadan yazayım diyorum…

Yoksa o top, devasa japon balığı Shovkovskiy’le birlikte içeri gitseydi, başka diyeceklerim de vardı aslında. Almeida’nın takriben 70. dakika civarı dili 3 metre dışarı çıkmışken, ancak kendisinden değiştirme talebi gelince orayı tazeleştirdi mesela Carlos. Ki, Edu’nun ısınması, giyinmesi, formasını ütülemesi falan derken 5 dakika daha geçti. Bir de, Quaresma 80 civarı kenara baktı “hayır!” dedi; orada kenardan “seni alayım mı kenara?” önerisi mi geldi, yoksa ben mi paranoyaklaşmaya başladım bilmiyorum… Çünkü Holosko – Quaresma değişimi de şarttı o aralar.

Ama şu da var; Quaresma bu maçta, özellikle topsuz oyun olarak Beşiktaş’taki en faydalı işlerini yaptı diyebiliriz. İyi de oynadı. Bazen mahalle maçlarındaki top sahibi gibi, her frikiğe, taca, kornere atladığı da oldu; hele ters açı olsa da, kaleye çok yakın yerdeki frikiği Simao’ya bırakmadı ya… Neyse. Sonunda lütfetti de, bir korneri Simao kullandı; Egemen’in uçuş mesafesine indirdi topu.Sonrasında yine farkı ikiye çıkaracak trivela da geldi kendisinden; Almeida’nın ağzına ağzına… Bitik olmasa, çok rahat gol yapardı onu Hugo. “Peki, ilk yarıdaki kafa pozisyonunda da mı yorgundu?” diyen adama, sen de haklısın derim… Maç da, böylesine güzel bir skorla bitince; malum "Eternal Sunshine of the Spotless Mind" sendromunu yaşayıp, olumsuzlukları unuttum diyebilirim… Olumsuzluk dediğim de bu kadardı aslında, fazlası yok. Takım gücü elverdiği şekilde oynadı, ben Beşiktaş’ın maç boyunca gole bu kadar yakın olacağını hiç düşünmemiştim mesela…

Verilen pozisyon da, Milevskiy’nin kafası dışında pek yok… Son olayları saymıyorum; o zaten bir Beşiktaş klasiği… 4 attığı Slavia maçında da, Prag’dan gelen topu kalesinde gören bir takımdır Beşiktaş… Nabız 2500’e çıkmadan, bir Beşiktaş maçı bitmemeli. Sonuç olarak, elde güzel bir avantaj var. Stoke City İnönü’ye, çıkış biletini cebine koymuş şekilde gelebilir. Ondan önce, İsrail’den alınacak galibiyetle bu ters gruptan, 1 maç öncesinde çıkılabilir vesaire… Önemli olan, takımdaki bu özgüven ve özverinin kalıcı olmasıdır.

Sözlerimi, son dakikadaki karambolle alakalı olarak atılan ve twitter dünyasını sarsan bir Beşiktaşlı mesajıyla son veriyorum: “Topun gittiği noktayı dikkatlice izleyin, Arapça Allah yazdığını göreceksiniz…”