Taç Kraker

Bu maçı tıpkı birçok Beşiktaşlı gibi, futbolcular da uzun zamandır beklemiş; görünen oydu… Günlerlerden beridir, uykuya dalmadan önce Delap’ın mancınık vari taç atışlarını sayarak uyumuşlardı sanki… Ancak maçın başlarında, bu işin sahaya çok iyi yansımayacağı ortaya çıktı. Durduk yere telaşlı bir hal almıştı takım… Ataklar aceleyle heba ediliyor, şut tuşuna çok önceden basılıyor, asıl tedirgin olması gereken karşı tarafa otomatikman güven veriliyordu… Bu durum görünürde oyunu kendi sahasında kabullenecek izlemini veren Stoke City’i önde pres yapmaya itti, ve hemen sonuç aldılar…

Mücadeleyi, çoğunlukla heyecanla karıştırdığından, ortaya doğru şeyler çıkaramayan takımda bir oyuncu çok sivriliyordu: Manuel Fernandes. Takımı resmen ayakta tuttu. Golle sonuçlanan pozisyon haricinde, aldığı her topta kolayca yüzünü rakip kaleye döndürdü ve çok doğru tercihler yaptı. O doğru tercihlerin, büyük yeteneğiyle birleşmesi; Beşiktaş’ı gole yaklaştıran tek etkendi aslında. Holosko’ya, Hilbert’e, Almeida’ya nefis pozisyonlar hazırlardı, ama hepsi ‘telaş ortak parantezi’ altında heba edildi…Stoke City’de çok dengeli ve sert gözüken alan savunmasını aşmak, o kadar da zor değildi aslında. … O “şut tuşuna önceden basıldığı” pozisyonların ağır çekimleri, bize bunun tüyosunu veriyordu. Savunma arkasına kaçacak, biraz birebiri deneyecek ya da en kötü 'topu boşa aldıktan sonra' şutunu atacak bir oyuncu olsa sahada; çok şeyi değişebilirdi… Bunu yapabilecek iki oyuncu vardı kenarda ve çok bekletmeden sahaya sürmek gerekiyordu: Pektemek ve Edu… Her ikisi de, daha iyi şut imkânı için ‘zorlayan’ oyunculardı en azından.

Derken, son maçlarda oyuna geç müdahalesiyle eleştirdiğimiz Carvalhal; bu kez fazla beklemedi. Kendine güvensiz oynayan Holosko’da ısrar etmeden, Pektemek’i sahaya attı… Bu Beşiktaş’a maçı getiren ilk hamleydi, ikincisi ise maçın yıldızı Fernandes’in; daha ortasahadaki dönüşüyle bir şeyler yapacağını belli ettiği atakta, Almeida’ya saldığı ara pası… Penaltının üzerine, rakip savunmadaki en sağlam isim olan Upson kırmızıyı yedi ve o dakikadan sonra Stoke City, çaya fazla batırılmış ‘taç’ kraker gibi dağılmaya başladı. Maç artık büyük bir keyfe dönüşecekti, bu belliydi…

Hafızamdaki “en güzel sayılmayan goller” klasöründe, Diego Simeone’nin şöyle bir olayı vardır: Manchester United – Inter Şampiyonlar Ligi maçında, kornerden gelen topu uçarak kafayla ve tabiri caizse “zınk diye” tavana yapıştırır. Ama topun dışarıdan geldiği gerekçesiyle, gol sayılmaz... Üzülmüştüm açıkçası, çok tatlı goldü çünkü. O kadar kalabalık savunma arasında, üstelik uçarak kafayla öyle bir vuruş yapmak, çok nadide bir şeydi. Benzer golü, bir Beşiktaşlı oyuncunun atması nefis oldu… Pektemek, ikidir kornerden gol atıyor; iyi pozisyon alışları ve "gol koklamadaki" becerisiyle. Üstelik bu kez rakip, her ne kadar bir uzunu dışarı da kalsa da Stoke City’di. Ancak bu seferkine sadece “pozisyon alışı ya da golü koklamak” demek, haksızlık olur. Kafayı harika çevirmiş, o hengame arasında bilinçli olarak vurmuş köşeye... Tek kelimeyle ‘muhteşem’ bir goldü…Edu’nun hiç adım atacak imkânı olmamasına rağmen, çok zor açıdan topu yan ağlara takmasıyla, birçok insan şaşkınlığını gizleyememiştir herhalde… Kendime adıma, tam kafamda canlandırdığım bir goldü doğrusunu söylemek gerekirse. Edu da şut atmaya çok önceden karar vermişti belli ki, ama bunu telaşla uygulamaya sokmadı. Ayağının içiyle, son derece kendine güvenli şekilde topu boşa çekti ve köşeyi buldu… Hız sorunu olabilir. (Ki aslında, auta çıkmadan bir topu yakalaşı var. "Sorun' denecek kadar da eksik değil o konuda da) Ancak futbolu bilen ve oldukça teknik bir oyuncudur kendisi. Kesinlikle peşinen çöpe atılacak bir adam değildi, hala öyle. Yoğun maç trafiğinde kullanmak gerekiyor onu da, bugün 15 dakika oynayan Alves’i de…

Topu Alves’in ayağına yakıştırdım bu maçta açıkçası. Diyagonal paslar falan da atıyor kerata… Böyle bir oyuncu varken, ortasahaların dakika dakika erimesini izlemeye gerek yok kesinlikle. Bugün Carvalhal, tıpkı forvet değişimlerinde geç kalmadığı gibi, ortasahayı tazeleştirmekten de geri kalmadı. Kalan tek büyük eksiği buydu, şimdiden doğruya gidişte sanki bu konuda da… Kalan iki maçı gözetirsek, Beşiktaş’ın ilk devreyi tepelerde bitireceği kesin gibi. Avrupa desen, en başta hepimizin hafiften tırstığı gruptan lider çıkılmış durumda. Kendisi, 49 yıllığına vekaleten teknik direktörlük yapabilir yani… Tayfur Hoca’ya büyük geçmiş olsun. Yöneticilerin ısrarla “hocamız Tayfur Havutçu’dur” demesini normal karşılıyorum. Ama aynı 'normallik'; Tayfur Hoca’nın yapacağı basın toplantısıyla, teknik direktörlüğü resmen Carvalhal’e devretmesini de gerektirir. Keza, adamlık da öyle…