Bir Tutam Gilardino: Furkan Yaman

Şimdilerde iyi alıştık Avrupa’da Beşiktaş’ın gruptan çıkmalarına; ancak çok yakın bir zaman önce durum böyle değildi hatırlarsanız... Seri başı olunsa bile; o yıl şampiyon olacak Sevilla’yı ikinci, iki yıl sonra aynı kuşakla şampiyon olacak Zenit’i ise dördüncü torbadan çekme gibi “kura spazmı” geçiriliyordu. Ama mutlaka son maça bir şans bırakırdı Beşiktaş, tıpkı 2004 senesinde oynanan Parma maçında olduğu gibi…

Del Bosque, Beşiktaş’ı 4-6-0’la Ennino Tardini’ye çıkartmış; Türkiye’yi bu sistemle tanıştırmıştı. Tabi biraz garip karşılanmıştı bu durum en başta… O garipseme, Okan’ın erken gelen golüyle “işe yaracak sanki?” duygusuna dönüşse de; o maçta tanıştığımız tek şey 4-6-0 sistemi değildi, bir de Alberto Gilardino gerçeği vardı.Beşiktaş tam da golü bulmuş, maça da kalabalık orta sahası ve Sergen, Tümer gibi teknik ayaklarıyla hakim olmuşken; Türk spikerlerinin Avrupa maçlarındaki resmi gol yeme sloganı olan“ofsayt olması lazım!!!” cümlesi eşliğinde, Gilardino eşitliği sağlamış ve momentumu Parma lehine çevirmişti.

Ofsayt olması lazımdı aslında, ama olmuyordu işte söz konusu Gilardino gibi golcüler olunca… O nedenle Avrupa'da, “ulan ne top oynadık!” dediğimiz maçlarda bile arkamıza baka baka elenmişizdir çoğu zaman. Bizim için çok zor bir şeyken, rakipten birileri çıkıp gol atmayı çok kolay göstermiştir mutlaka. Çünkü biz gol atmayı meslek değil, genelde “hobi edinmiş” oyuncuları forvet bellemekteyiz aslında...

Türk topraklarında çok yetenekli oyuncular çıksa da; oyunun asıl amacı olan “iki direk arasına topu geçirme” işini layıkıyla yapanlarla nadir karşılaşıyoruz. Golcülük, sadece yetenek işi değildir çünkü… Zeka, ön sezi, soğukkanlılık gibi mental özellikler de gerektirir; bambaşka bir şeydir. Kendisini izlediğim ilk maçında; Furkan Yaman da "başka bir şey" gibi gözüktü gözüme. Gilardino familyasından gibiydi o da, gol atmak için yaşıyordu sanki…

Zaten istatistiklere bakınca da, neredeyse yürümeyi öğrenmeden gol atmaya başladığını görüyoruz. 14 yaş grubu günlerinden itibaren, her kademede mutlaka en azından maç başına 1 gol ortalamasını tutturmuş bir oyuncudur kendisi: U14’de 23 maç – 28 gol, U15’de 22 maç 22 gol, U16’da şimdilik 18 maç 18 gol…Topu aldığı anda, şayet kaleye yakınsa ve önünde makul bir yol varsa; direkt olarak gole yönelebilen bir oyuncudur Furkan. Her iki ayağıyla net gol vuruşları yapabilmesinin yanında, driplingleri de çok dikkat çekici. Belki teknik anlamda, her kategoride takım arkadaşı ve “gol yollarındaki yaveri” Tayfun Aydoğan kadar olmasa da; en azından boş alan bulursa affetmiyor, topla gayet iyi kat edebiliyor. Onu izleyince, Gilardino’yu anmamda ise iki temel sebep ise; gol sezisi (topun düşeceği yeri tahmin etme gibi) ve çok uzun boylu olmamasına rağmen, zamanlama ve kafa vuruşu tekniğiyle hava toplarındaki etkinliğidir.

Futbol, çoğunlukla “gol” demektir aslında… 0-0 bitmiş maçlara; içeriğinde ne olup bittiğine bakmadan bile “zevksiz maç” tanısı konmamız buna bir örnek. Gol, çabayı sonuca bağlamak demektir. Recep Çetin’in takozluğu, cengaverliği; Feyyaz’ın golüyle anlam kazanırdı mesela… Keza Hakan Şükür kafa ile gol atmayı, ters smaç yapmaktan daha zevkli bir iş olduğuna kanaat getirmeseydi; üç bücürlerden o kadar fazla bahsedilmeyecekti...

Velhasıl, golcülük güzeldir; Furkan Yaman da öyle... Elbette ki profesyonel futbola geçiş süreci zordur, bu istatistikler A Takım seviyesinde de sürer mi, onu bilemiyoruz. O ortalamanın yarısı sürse bile kafi... Ancak en azından, bunu sağlamak Furkan’ın çalışmasıyla ve doğru yaşamasıyla mümkün olacak, onu biliyoruz. Çünkü asıl gerekli olan yetenek ve golcülük genleri, kendisinde mevcuttur.

Kim bilir, başka bir yazıda kendisinden daha fazla bahsedebileceğimiz Tayfun’la birlikte yeni bir "İlhan-Tümer" olurlar belki de… Ayrıca soy ismi, manşetler için gayet de uygun: “Kartal Furkan’la Yaman: 5-1” falan…