Kaybetmeyenlerin Yolu

Yeni bir takımdan ilk sene bir şey beklememek, en bilindik futbol klişesidir belki de. Takımıyla, hocasıyla, sistemiyle hatta stadyumuyla; “yeni” tanımlamasına her köşesiyle uyan Juventus için de çok şey beklenmiyordu sene başında. Öyle ki en flaş transferi; Milan’ın kadro bolluğu sebebiyle bıraktığı Pirlo oluyordu Juventus’un… Bielsa’nın Şili’de sol stoper, Leverkuzen’in ise defansif orta saha oynattığı Arturo Vidal, Lazio’lu Lichtsteiner ve Roma’nın hiçbir zaman hak ettiği değeri görmeyen forveti Mirko Vucinic; son sezonu 7. bitiren takıma eklenmiş bir diğer önemli oyunculardı.

İsim isim bakıldığında; çok şey değiştirecek, Juventus’u başarı anlamında 90’lılara götürecek bir kadro değildi belki ama Antonio Conte’nin daha ilk günden ortaya koyduğu oyun felsefesi, çok şeyi değiştirecekti… Napoli’nin başarılı uygulamasıyla yeniden ilgi çeken 3-5-2 sistemi Juventus’a da uyarlandı Conte tarafından. Arada ufak bir nüans vardı; o nüans Juventus’u namağlup şampiyonluğa götürecekti…

Bana göre en ideal savunma şekli olan ‘topun kaybedildiği pres’ olayı, neredeyse Barça kadar başarıyla uygulandı. Bununla beraber mevkiler arası mesafe çok yakın tutulup, bir de oyun önde kabul edilince; hem rakibi domine eden bir futbol ortaya çıktı, hem de orta sahadaki oyuncuların koşu mesafesi kısaldığından, sahada hep diri tutuldular…  Hal böyle olunca temposu düştü gözüyle bakılan Pirlo, 38 lig maçının tam 37’sine çıktı ve bunlardan sadece 2’sinde 90 dakikayı tamamlamadı. Aynı zamanda bu ‘yakın oyun’ prensibiyle, orta saha oyuncuları sıklıkla rakip ceza sahası içersine koşu yapma fırsatını buldular, kaleden uzakta değillerdi çünkü… Özellikle Marchisio gibi bu işin erbabı bir orta saha, tamamen değerini buldu sistem içersinde. Zaten takımın en çok gol atan 2. oyuncusu oldu…

Juventus’ta tam 20 farklı oyuncunun ligde gol atması, ne denli bir takım oyununa sahip olduklarını kanıtlıyor aslında. ‘Yakın oyun ve topun kaybedildiği yerde pres’ felsefesi, Juventus’ta hem oyun içersinde sistem değiştirme esnekliğini, hem de oyuncuları çok farklı bölgelerde kullanma lüksünü sağladı. Pepe yeri geldi 3-5-2’nin kanadı, yeri geldi orta saha oldu mesela… Sağlam bir yapıya dönülmek istendiğinde sağ açık Caceres oldu; hücum düşünüldüğünde Giaccherini ile 3-3-4’e dönüldü kolayca… Şunu gösterdiler ki; bir takımın öncelikle sahip olması gereken şey iyi bir felsefe, oyun planı ve o güvenle ortaya çıkacak “winner” karakterdir. Gerisi (formasyon, oyuncu seçimi vs), günlük seçimlere kalır…

Juventus bildiğimiz Juventus değil. Juve denince akla bir Zidane, bir Davids, bir Nedved hatta maalesef bir Del Piero gelmiyor artık. Ama isimlerin ötesinde çok iyi bir ‘sistem takımı’ olmayı başardılar. Ve bence, Serie A’yı belli bir süre domine edebilirler tekrardan. Hele ki; kalitesi genel kabul görmüş bir santrafor bulunursa, eldeki sistemde oluşan tek bariz açık da kapanır. Ki o isim için de, tüm transfer bütçesiyle seferber olununmuş durumda: Edison Cavani.

Bir de kadro derindiği anlamında belli boşluklar var. Mesela orta sahada Pirlo ve Vidal’e çok yük biniyor, hiç alternatifleri yok. O bölgeye Pescara’dan Marco Verratti takviyesi geldi ki kendisi İtalya’nın en potansiyel orta sahalarından biri; zaten Euro 2012 kadrosuna da alındı. Bir başka alternatif olarak Asamoah da düşünülüyor. Bir de üçlü savunmada rotasyon sağlayacak bir isim gerekli gibi… Oraya da, İtalya milli takım stoperlerinden tek Juventus dışında kalmış oyuncu düşünülüyor: Ranocchia.

Şayet bu derinlik sağlanır, üzerine de gerçekten Cavani gelirse; Juventus namağlup unvanını da belli bir süre götürür Serie A’da… Şampiyonlar Ligi’nde de yoluna Barça, Real Madrid çıkana kadar devam eder; sonrasına bakılır...  Del Piero’ya yapılanın dışında, işler yolunda. Ancak o meseleye gönlüm razı değil. Yenilenmeler, efsanelerin üstünü çizmeyi gerektirmez… Kaç tane Del Piero var ki zaten?