Reyissini

Dün akşam İngiltere gibi bir takıma karşı tam 20 gol girişimiyle, bir kez daha “farklı” olduğunu kanıtladı İtalya, bu yine çoğu insan için “sürprizdi”. Catenaccio’yu bırakalı çok olmuştu oysaki, zira “Genç Semih” gibi İtalya’nın önüne yapışan bir sıfat oldu o kavram. 2008’de de, 2010’da da artık farkıydı İtalya ama sadece farklıydı, başarısızlardı. Şimdi ise hem farklı hem de başarılılar.

Chiellini’nin yokluğunda 4’lü oynamak, gayet mantıklı bir yoldu. Her ne kadar 5’li orta saha döneminde daha sıkı pres yapılsa da… Top, biraz da İngiltere’nin izin vermesiyle İtalya’nın ayağında fazlasıyla kaldı. Ancak İngiltere’nin tam olarak hesap etmediği şey, Pirlo’nun varlığıyla o topun her zaman atıl alanda dönmeyeceğiydi. Onun savunma arkasına attığı “nadir” topların hepsi tehlike oldu. Bazıları Balotelli’nin lakaytlığıyla şutla tamamlanamasa da… 

Montolivo ise 15 lob pas denemesinin ikisinde başarılı olunca, büyük futbolcu sanılan bir isim. Bence kendisi ne bir trequartista ne de bir orta saha… İkili arkasında daha hareketli yapısıyla Marchisio’ya şans verilse ve orta sahada Nocerino olsaydı, İtalya daha sert ve bilinmezli bir takım olabilirdi. Çünkü hem Marchisio hem de Nocerino, Serie A’nın en komple orta sahaları olmalarıyla birlikte, o mevkiler arasında “en golcüleri”. Zira Nocerino aldığı kısacık sürede, yarım metre ofsayttan kaçmış olabilseydi; ensesiyle tavana yolladığı top “yarı altın gol” niteliği taşıyacaktı.

Bana göre bir teknik direktör ilk 11’ini değil, “ilk 13’ünü” düşünmelidir maç öncesinde. Di Natale de ilk 11’de olmasa da, ilk 13’de olmalıdır. Lakin Cassano 11’de oynayınca, zaten bir değişiklik hakkını otomatikman kullanmış oluyorsun. Balotelli – Di Natale değişikliğini de hesaba katarsak; başka bölgelere hamle şansı çok azalıyor. 120 dakikalık maçlarda bu durum negatif etki edebilir. İngiltere gibi kabuğuna çekilen takımlara karşı etmez belki ama Almanya’ya bunu kullanır.

Balotelli’nin maç başlarken sahada olması mantıklı. Her ne kadar kendisi lakaytlığın kitabını yazsa da, santrafora benzeyen tek isim oluşu onu değerli kılıyor. Di Natale’nin daha sonra Balotelli’nin yerine girmesi, kendisini sahada daha taze tutacak, çizgi savunmayı daha zorlayacak hale getirecektir. İspanya karşısında olduğu gibi… Ama Diamanti’nin Almanya karşısında mutlaka Cassano’nun yerinde oynaması gerekiyor. Çünkü o maçta 45 dakikada bitecek bir hücumcuyu daha kaldıramayacaktır takım.

De Rossi’nin Kiev’i tavaf edip direkte patlayan şutuyla başlayıp, “kale alanında auta vurmaca” silsilesiyle penaltılara kalan maç; İtalya’nın hakkıydı açıkçası. Pirlo’nun İngilizlere “öyle rahatlamak yok!” kendi takımına “kendinize güvenin!” mesajı içeren (evet, kitap gibi vuruştu o. Mesela Joe Hart’ı kullanarak yer çekimi kanunu da tekrar ispatladı) panenka penaltısı işe yaradı; İtalya’ya hakkı olan galibiyeti adım adım getirdi. Gerrard ve Rooney dışında İngilizlerin penaltılarda eziyet çekeceği de çok belliydi esasında.

Dün akşam İngiltere’de ortalama 5’lik, 6’lık oyun oynandıysa takımca; Glen Johnson 9’luk oyunuyla çok fark yaratmıştır. İki tane Glen vardı sahada sanki; biri zaten sağbekte, diğer kale alanında… Mükemmel ters kademeler yaptı. Takımının bulduğu, Buffon’un sadece refleksle açıklanamayacak kurtarışıyla sonlanan tek pozisyonda ise; rakip ceza sahasına da bir elçisini göndermişti…

Maç sonunda İtalyan oyuncuların sevinci kesip, İngiliz oyuncuların yanına gitmesi; en az Pirlo penaltısı kadar güzeldi. Almanya – İtalya maçı çok şey vaat ediyor. Bu tip turnuvaların son dönemde gördüğü en sağlam maç olabilir. İtalya, şuan realist hedefine ulaşmış durumda. Bundan ötesi rüya gibi olur İtalyanlar için. Ancak Inception misali bir “toteme” sahipler: Pirlo. Reyissini sahadaysa, o rüya asılında gerçekten yaşanıyor olabilir…