Durağan ama Tempolu

Dün akşam şunu gördük ki; Türk futbolsevere “milli takımı umursamıyor” denirken büyük haksızlık yapılıyor. Rakip Estonya’ydı ama tribünler hıncahınçtı. Hatırı sayılır bir kalabalık da dışarıda bilet arıyordu. Belki çoğunun üzerinde tuttuğu kulüp takımının forması vardı, belki genel olarak çok fazla Türkiye temalı tezahürat da yapılmadı ama oradaki insanlar “milli takım taraftarıydı”. Bunu, desibeli zorlayan ‘Selçuk!’ sesleriyle anlayabiliriz… İnsanlar renk ayırt etmeksizin, ülkenin değerli futbolcusunu seviyor, saygı duyuyor ve sahada görmek istiyordu. Gecenin en anlamlı notu buydu.

Türkiye oldukça tempolu bir oyun oynuyordu, Hiddink döneminden sonra bu görüntüyü özlemiştik. Biz Şenol Güneş ve biraz da Mustafa Denizli dönemleri hariç “önce bekle, fırsatını bulunca vur!” gibi bir sistem takımı olamadık. Böyle durumlarda beklemekle kaldık ve genelde ‘vurulan’ biz olduk… Aslen; tempoyla, presle, yükselen adrenalin, stresle beslenen bir takımız. Dün de o konuda herhangi bir sıkıntı yoktu ama aynı zamanda “durağan” bir takımdık. Emre ve biraz da Arda dışındaki oyuncular topa kendini göstermeye pek hevesli değildi. 

Hal böyle olunca; orta sahada Emre her topla buluştuğunda, çok az pas opsiyonu bulabildi. Arda’yı da dahil edersek hücum 5’lisi, set halinde aynı çizgide Estonya savunması arasında kayboluyordu. O anlarda Hasan Ali ve Gökhan’ın bek çıkışları, pozisyon yaratma adına tek seçenekti; sonrasında ise gelişi güzel ortalar… Estonya eksik kaldığında bile, alan savunması ile hapsettiği Türkiye hücumcularına sağlık sporu yaparak fırsat vermiyordu. Oysaki hücumda daha değişken olabilsek, cepheden yakalanan pozisyonlarla çok daha etkin olabilirdik. Ki öyle de oldu; Estonya savunması arasına nadiren atılan toplar sürekli tehlike yarattı, kırmızı kart da gol de öyle geldi. 

Ömer Toprak’ın topu orta sahaya kadar getirmesi; Emre’nin kaleye çok yakın yerde ikiye bir yapmasını sağladı ve güzel bir gol oldu. Ömer Toprak bunu çok sık yapıyor. Özellikle kapanan rakipler için elde böyle bir stoperin bulunması büyük avantaj. Savunmada da Ömer ‘önde karşılayan’, Semih ise ‘birkaç adım geride kademe alan adam’ konumundaydı. Pas hataları dışında bence uyumlu gözüktüler, her ikisi de pozisyon almayı çok iyi beceriyor. Üzerlerinde ısrarcı şekilde durulursa; bizi 10 sene götürecek yeni bir Alpay-Bülent tandemi yakalamış oluruz.

Tempolu ama durağan oyun Estonya’ya karşı sorun teşkil etmez. Ama Macaristan’a, özellikle de Romanya’ya karşı çok büyük tehlikedir bu durum. Savunmacıların, orta sahaların pas opsiyonu bulamadığı için kaptırdıkları topları Estonya değerlendiremez ama o fırsatları Marica, Torje falan yakalarsa kaleye kadar giderler. Bu sorun; Arda’yı tekrar kanatlardan biri yapıp; tek toplarla “al-ver” olayında gittikçe uzmanlaşan Selçuk’u sahaya atarak, bir nebze halledilebilir. Aksi halde topu iyi dolaştıramadan, sahaya iyi dağılamadan tempo yapmak; ters tepebilir.

Emre, Diego Simeone’nin himayesine girdiğini hemen belli etti. Uzun zaman sonra fizik olarak çok diri ve atletik duruyordu; maçın da adamıydı. Mehmet Topal yine genellikle hareketsiz kaldı ama öyle pozisyonlar alıyor ve öyle müdahaleler yapıyor ki; onun bölgesine gelen adamı haraca bağlıyor. O haraç da bildiğiniz üzere; top… Memleketin tescilli Busquets’i şüphesiz, ama tekrarlamak gerekirse ikili orta sahaya uygun bir oyuncu değil. Ancak dün akşam olduğu gibi oyuncular takım olarak ‘yakın’ durursa (mesela Arda topsuz oyunda sağiç pozisyonu aldı sıklıkla) Mehmet Topal’ın o falsosu yok sayılır ve faydaları daha fazla ön plana çıkarılır.

Romanya maçları direkt kader belirleyici olacaktır. Romanya da ne olursa olsun Romanya'dır; 2000'ler sonrası düşüşte olmalarına rağmen büyük turnuvaya katılım konusunda sadece bir fazlayız. Bu unutulmamalı...