Elde Var Necip

Yıllar evvel bir pozisyonda; Tümer çaprazdan paslaşarak bir duran top kullanmaya çalışmış, lakin pas attığı yere sadece Lazarov’un koşuşu, ardından boş alanı topla kat edişi ve Panik Erman’ın (Güraçar) kafasına pas atışıyla bir gol yemişti Beşiktaş. Oluşumuyla, bitireniyle; “bundan daha saçması yenmez herhalde” derken büyük konuşmuşum. Zira bugün yenilen golle maç kaybetmenin yanı sıra, komedi-futbol kliplerine güzel bir malzeme verildi. Umarım golü UEFA izlemez, alenen yeni bir 'turnuvaya almama sebebi'...

Uğur Boral için “bir gün başına bir şey gelecekse bu telaşından gelecek” diye bir cümle kurmuştum. Futbolda –hele de bir savunmacıysan- yapacağın en son şey telaş olmalı. Aslında Uğur’un tek sorunu bu; telaş ya da hızlı düşünememe… Top ona gelmeden maçı pause’lama şansı olsa, şöyle bir etrafına bakınsa, soluklansa, sonra kararını verse; fena topçu değil. Ama böyle bir şansı olmadığı için o tek sorunu, her şeyi silen büyük bir sorun haline gelebiliyor.

En başından beri çok dengede giden, pozisyon anlamında kısır geçen ve golü bulanın 1-0 değil 2-0 öne geçeceği bir maçtı. Beşiktaş için söyleyeceklerim, Antep maçı sonrasından çok farklı değil. Kompakt oyun ve önde baskı; değişmez anayasal maddeler… Bugün yine ikisi de pek yoktu; Sivasspor orta sahada top aldırmamayı daha çok başarıyordu. Beşiktaş ‘kendi yapmasını gerekeni, rakibin yaptığı’ her maçta sıkıntı yaşayacaktır. Çünkü o zaman -bugün olduğu gibi-; pozisyonlar sıfırdan başlıyor ve sadece Fernandes’in ayağına bakılıyor, Holosko’nun yetenek defosu ortaya çıkıyor, takım bütünlüğü kayboluyor, Almeida uzun topları inlere cinlere indirmeye başlıyor vesaire; çoğu maçtan bilindik hikaye…

Ama ‘neden böyle’ diyerek sızlanmaya da gerek yok, malzeme bu.  Pektemek sakatlanmasaydı; Oğuzhan’ın da var olacağı, merkezde kalabalık orta saha ile topa hâkim olup, savunma arkasına sızmayı bilen forvetle sonuca gidilebilirdi böyle maçlarda. Ancak öyle bir forvet olmadığı için, mevcut durumun yegane B Planı; 1997 model Hartson & Kitson’lı West Ham United taktiğidir. Hücumda çift uzuna dönülür ve sürekli yüksek top atılır; biri indirsin, biri vurabilsin diye.

Bugün de Samet Hoca golü yer yemez Batuhan’ı attı sahaya. Lakin formasyonda bir değişiklik olmadı; Almeida sol forvete döndü sadece. Haliyle kenarlara pek inilemedi, genellikle savunmadan Mancınık Çavuşu Toraman tarafından uzun toplar atıldı. Oysaki Almeida – Batuhan yakın kalsa; Fernandes’in kanada çekileceği bir 4-4-2’ye dönülse; daha farklı şeyler görebilirdik. Takımda en rahat adam eksilten adam olmasının dışında, içerideki iki uzuna hissederek değil 'görerek' orta yapabilecek yapıda olmasıyla Fernandes; söz konusu 4-4-2'yse eldeki en uygun kanat oyuncusudur.

Fernandes demişken. Yine çok şey yapmak isterken, hiçbir şey yapamadığı bir maçı daha geride bıraktı. Topu aldıktan sonra önünü açacak kadar çalım yapmak, yeteneğini konuşturmak; güzel şey… Ancak cephede daha rahat pozisyonda iki adamı görmüşken, bir ekstra çalıma daha girmek; fazla şey… Sonuç olarak bir önceki güzel hamlesi yok oluyor, kendini sakatlanma riskine sokuyor, Beşiktaş atağını daha da olgunlaştıracakken; pozisyon rakip kontrasına dönüşüyor. Bunu törpülemesi gerek, liderlik ‘zorlamak’ demek değildir.

Karşımızdaki Beşiktaş, bugünü sadece maddi anlamda kurtaran; saha içinde yarınlar için anlamlar taşıyan bir takım. Bu gözle bakınca gönül rahat, hatta elde var Necip… Bugün 1-0’ken bir pozisyon oldu; orta sahanın derinlerinden aldığı bir topla ‘özgüvenli şekilde’ hücuma kalkan, üstelik bunu adam eksilterek yapan, topu tam da zamanında ayağından çıkararak araya pas bırakan oydu; ‘niye topa koşmuyorsun?’ diye sitemde bulunduğu da Fernandes…

Buralarda, Necip’in alt yapı dönemlerinde ‘sol forvet’ oynayabilecek kadar topla rahat kat ettiğini, çalım özelliğinin hiç de az olmadığını bahsettikçe; halüsinasyon gördüğümü sananlar olabilir. Lakin kendine güven öyle bir şeydir ki futbolda; seni başka bir adam yapar. Özgüvensizlik, giyilen bir yetenek maskesidir aslında. Necip o maskeyi gün geçtikçe atıyor… Normalde o özgüvensizlikle baskı altında zorlama paralel pas attığı yerlerde, artık topla çıkıyor; ‘sürprizli’ atak girişimlerinde bulunabiliyor.

Samet Aybaba’nın bu konudaki pozitif etkisi, birçok galibiyete bedeldir nazarımda. Keza bugün yine maçı çevirmek için bir çaba içinde olması ve o hamleler içinde Hasan Türk’e “oyunu değiştirme ihtimali olan oyuncu” gözüyle bakması da öyle… Kadir’e de aynı şekilde. Hoca kurabiyeyi kiloyla dağıtıyor, ‘olup olmamak’; artık onların elinde…

Gece gece karabasan musallat olmasın diye Escude’nin hakkını vereyim. Bugün Enaramo gibi Street Fighter’da olsa Honda’yla kapışacak bir adamla fiziksel mücadeleye girişirken;  diğer taraftan taktiksel olarak da hep doğru yerdeydi. Oyun üstünlüğünün kurulamadığı anlarda az pozisyon verilmesinde baş etkendi. Kafayı gözü de dağıttığına göre, az biraz “kan-revan içindeki topçu” priminden nemalanır herhalde.