Tadilat Var

 

Asist öncesi atılan paslar vardır bazen. Topa öyle dokunulur ki, golü atacak adam bile ofsayttan kurtarılır. Gökhan Töre’nin son maçta Almeida’ya yaptığı gibi… Bu çocuk, sadece yetenekleriyle, delicilik özellikleriyle değil; terse attığı uzun topları, ufuk açan paslarıyla da Beşiktaş sisteminin olmazsa olmazı. O yokken ya da biraz formsuzken, Beşiktaş daha “tahmin edilebilir” bir takım oluyor. Ve evet, kalan üç maçta Gökhan Töre yok… Üstelik onu kağıt üstünde yedekleyecek gibi görünen Kerim Frei da öyle. Haliyle, Beşiktaş’ın mevcut sistemi bu şartlar altında zor çalışır. Delici kanat oyuncusu olmadan 4-2-3-1 oynamak… “Rocky 7’yi çekelim ama Sylvester Stallone oynamasın” demek gibi bir şey bu. Ya da Sezai Aydın’ın seslendirmediği Slyvester Stallone gibi… Olmaz yani.

Bu durumda Slaven Bilic’in kalan üç maç öncesinde ufak bir tadilat yapması gerekecek takımına. “Biz olsak ne yapardık?” sorusunaysa, kendimce cevap vermeye çalışacağım. Öncelikle elde kalan ve takımın rengini değiştiren adamları yazmak lazım tahtaya: Oğuzhan Özyakup ve kutsal bıyık Almeida… Şu an Beşiktaş’ın elindeki formda kaliteli oyuncular bunlar. Takımın iyi olmasıyla birlikte parlayabilecek oyuncular: Motta, Atiba, Veli, Olcay, Necip… Bir de Manuel Fernandes var elde. En verimsiz olduğu zamanda da sadece rakip orta sahanın oklarını üzerine çekmesi ve Oğuzhan’a rahat alan bırakmasıyla bile yazılır bir şekilde tahtaya. Ama öyle bir yere yazmak lazım ki onu, “istemese bile” bir şekilde takıma katkısı olabilsin.

Almeida son haftalarda gol de atıyor olmasına rağmen, asıl olarak etrafını parlatan bir adam. Ve artık Beşiktaş’ın onu bir ikinci forvetle beslemesi gerekiyor. Onun dilinden en iyi anlayan, ıska geçtiği kafa toplarını bile arka direk koşularıyla değerlendiren, duvar olarak kullanıp tek vuruşla skor yapan, kabul etmek gerekir ki Beşiktaş’ın her zaman gole en yakın adamı olan Olcay Şahan, o ikinci forvet olabilir. Zaten Almanya’da da forvetin arkasındaki serbest adam rolünde oynayabiliyordu. Sol tarafa ise… Evet, Fernandes. Onun “istemese bile bir şekilde katkısı olacağı bölge” orası… Çünkü orada, tek bir çalımı bile kendisini tehlikeli bölgeye atıyor. Sol ayağından çıkardığı ortaları da en az sağı kadar dengeli. Zaten oyun içindeki asistlerinin neredeyse hepsi orada… Sağa yakın orta sahada ise Oğuzhan. Onun yapabileceklerini anlatmaya gerek yok. Sahada olsun yeter, o işini bilir.

İtalya’da hala çoğu takım üçlü savunma oynuyor.  "İtalya da lig mi" diyecek olursanız; yeri geliyor, Guardiola da üçlü oynatabiliyor. Ayıp değil yani… Nitekim Mancini de geçiş dönemini üçlü savunmayla atlatmaya karar verdi, arada Juventus’u yendi. Çok iyi beklerin yok ama elinde “iyi koşan” oyuncuların varsa, üçlü savunma oynarsın. Motta ve Necip, iyi koşarlar. Arkalarında kademe varken, taktik savunmadan çok enerjileriyle büyük katkı sağlarlar. Bir zamanlar İbrahim Üzülmez ve Kaan Dobra’nın yaptığı gibi… Ayrıca her ikisi de önünde boş alan bulduklarında topla çabuk kat ederler. Ve evet, birinin önünde Fernandes, diğerinin önünde Oğuzhan varsa, bol bol açık alan bulacakları kesindir.

Ayrıca Beşiktaş’ın stoperleri de fizik, sertlik açısından “ben buradayım” diye bağıran stoper değiller. Kimi maçlarda gol yenmemesinin sebebi, Bursa deplasmanındaki Beşiktaş görüntüsünden çekinip, pek hücuma çıkmayan takımların eseri. Yoksa, atmak isteyen yine atıyor… Üçlü savunma, o tip defoları da ortadan kaldırabilir. Ersan zaten donanımsal olarak sol stoper. Atiba’nın da akordu sağ stoper olacak şekilde ayarlanır, olur biter. Zaten kendisi, askerliği karargahta yapmak için her şeye “ben yaparım” diye atlayacak bir tip. Ama her zaman işe yaramıyor. Ben, muhabere için “ben yaparım!” diyince kendimi sınır karakolunda görevlendirilmiş şekilde bulmuştum.

Bir teknik direktörün asıl fark yaratması gereken şey, kadro içinde keşfe çıkması ve yeni planlar keşfetmesidir. En kötü ikinci plan bile, sıkışılmış tek plana nazaran güzeldir.