Aynı Baggio'suz İtalya

Beşiktaş, “evi olmayan evinde” 11 puan kaybetti. Hemen hepsi de birbirine yakın sebeplerden. Üretememek, üretilir gibi gözükse de bitirememek… Evet, bu sezon herhangi bir evi olmaması, Beşiktaş için güçlü bir bahane. Ama evinde oynarken de uzun zamandır rakiplerini bayıltan, daha soyunma odasından çıkarken korkutan bir takımdan uzaktı. Şampiyon olduğu sezonda bile iç saha performansı, 10 puan fark attığı Fenerbahçe’yle aynıydı, yine 10 puan fark attığı Galatasaray’dan bir beraberlik eksik…

Balıkçı Mehmet’e selam eden, ellerinden öpen Rasim Kara’nın takımı, iç sahanın en iyi Beşiktaş’ıydı. Şifo Mehmet, Amokachi, Sergen, Ertuğrul, Oktay… Hatta kenardan gelen, bir maçta yaptığı ortayla Sergen’in bütün tribünlerce duyulacak haykırışını sağlayan (“Senin yapacağın ortayı …!”) rüzgârın oğlu Sertan… Averaj farkıyla ikinci olan takımsa, Lucescu’nun 100’üncü yıl çocukları. İlhan Mansız, Ahmet Dursun, Pancu, Tümer, Sergen, Pascal Nouma… Galiba yazının ana fikri için yeterince spoiler verdik değil mi?

Slaven Bilic, Antalyaspor karşısında elindeki yaratıcı oyunculardan mahrum kalmış ve tek plan üzerinden gidebilecek bir seçim yapmıştı. Güçlü orta sahayla birlikte baskı yapıp, rakip çıkmaya teşebbüs ederken kapılacak toplarla fırsat yakalamak. Yetenek eksikliğini güçle, enerjiyle törpülemek… Holosko seçimi de bu yüzdendi, zira geçen sezon bu tip kaos maçlarında bir şekilde aradan sıyrılıp, golünü atıyordu. Bilic için haklı eleştiri noktası, planın tutmadığını görünce ikinci yarıda erkenden farklı bir plana geçmemesi, Kerim Frei seçeneğini dışarıda tutması. Ama kendi planında da “oluruna bıraktığı golü” atıp, kazanabilirdi. Neredeyse…

  

Ancak kalıcı çözüm için, Beşiktaş’ın o büyük resme bakıp hareket etmesi gerek. O büyük resimde görünen şu ki; Beşiktaş kendinden zayıf rakiplerine en başta o psikolojik üstünlüğü sağlayamıyor. “Buradan puan çıkmaz” dedirtemiyor. Derbi performansları genellikle silik, geriye kalanlar ise son Galatasaray maçında olduğu gibi “güzel oynadı ama kaybetti”lerle dolu… Sebeplerin büyüğü, hücumdaki tehditkarsızlık.

Beşiktaş’ın Schürrle’si Cenk Tosun

Şampiyonluk zor, ikincilik uzak değil, üçüncülük neredeyse garanti gibi. Yani Beşiktaş, bir şekilde Şampiyonlar Ligi’nin kıyısında dolanacak. FEDA yıllarında haklı olarak cebe giren akrebi, artık doğa bırakma zamanı. Yatırımın yapılacağı yer ise çok belli, rakip kalenin etrafı… Bu bağlamda Cenk Tosun çok değerli bir hamle oldu. Ancak onunla çok farklı bir projeye girişmek gerek.

Kağıt üzerinde tek forvet oynayan takımlarda, kanatlardan birinin forvet özellikli olması kaçınılmaz. Hele de zirveye oynayan takımsan. Olcay Şahan, o görevi beklentilerin çok üzerinde görüyor. Ancak bazı noktalarda noksan… Adam eksiltme, top sürme özelliği pek fazla olmadığı için “hücum etme yönü” her zaman ters tarafa kalıyor.

Karabük deplasmanında soldan içeriye çalımlarla dalıp, sıfırdan kafasını kaldırarak Traore’ye asist yapan Cenk Tosun’da o eksiklik de yok. Hem delici, aynı zamanda Andre Schürrle modelinde bitirici kenar forvet. Beşiktaş’ın santrforunda büyük oyuncu olma şansı az, ama o bölgeye evirilirse çok fazla…

“Peki Olcay gibi adam yedek mi kalacak?!” gerekirse evet. Zaten sende Olcay ve hatta Veli, Atiba gibi adamlar alternatif konuma düşerse büyük takım oluyorsun. “Şampiyonluğa oynuyoruz” sloganını gür sesle çıkarabiliyorsun. Ne diyorduk? Tümer, Sergen, İlhan, Ahmet, Pancu, Nouma… O takımda Tümer, Pascal Nouma hatta Ahmet Dursun ideal 11’e yazılamayan adamlardı. 

Posterlik golcü

Değeri, yokluğunda daha çok anlaşılan Gökhan Töre’nin zaten bonservisini almama gibi bir ihtimal kalmadı. Asıl ihtimal, yokluğunu daha az hissettirecek bir yerli kenar oyuncusu daha bulmak. Serdar Gürler? Hatta öteki Serdar, aklını başına devşiren eski çocuk? Holosko da bir başka yabancı ve daha yetenekli kenar forvetle değiştirilebilir.

Hakkını yememek gerek, Hugo Almeida yukarıda tam posterlik bir poz vermişti. Ama artık gidecek, seneye büyük ihtimalle yok... “İlle de kalsın” denilecek kadar güvenilir mi? Önünde Dünya Kupası ihtimali yokken de görmüştük zira, şu hallerini pek bir aratıyordu. Ayrıca Beşiktaş’ın “Güzel adam ama…” kısmındaki ama’yı atacak bir golcüye terfi etmesi gerekiyor. Yani posteri asılacak bir santrfora…

Yani, Oktay Derelioğlun’a “Eto’o bitmiş” suflesini veren Onur abinin “basıp gidecek forvet” tanımına uygun, aynı zamanda fizik olarak yıldıracak, yakaladığını naz yapmadan bitirecek bir 9 numara. Gomis? Uyar… Damba Ba? 2000’lerin başında genç olan bizlerin “gelmeyen Patrick Kluivert” hasretini dindirecek, Pascal Nouma’yı çocukluktan hatırlayan bugünün gençlerine anlatacakları anılar dinletecek adam, işte bu adam.

Gençlik, çocukluk demişken… Futbolla 90’lı yıllarda tanışan her çocuğun kaçınılmaz sonu, Roberto Baggio’ya hayran olmaktı. Ebeveynlerden para aşırıp, atari salona giderdik. Street Fighter’la işimiz olmazdı, amaç o zamanki futbol oyununda Baggio’yla bir iki gol atmaktı… Çünkü o, futbolcudan öte bir süper kahramandı bizim için. İtalya topu ona verir, gerisini o hallederdi…

İşte o seri şekilde puan kaybedilen, golün “oluruna” bırakıldığı maçlarda, hele ki forvet arkası mevkisi olan bir sistemle oynuyorsan minyatürü de olsa bir Baggio’ya sahip olmalısın. Manuel Fernandes meselesinde radikal karar alıp, sezona gerçek ve skorer bir 10 numarayla girilmiş olsaydı, şu anki resim çok farklı olabilirdi. Kabul etmek gerekir ki o modeldeki oyuncular, bu ligde çok ciddi şekilde fark yaratıyor. Pablo Martin Batalla ve bir benzerinin her hangi bir Anadolu takımından gelmesi mümkün olmayan başarıyı hatırlamak bile yeterli olabilir.  

 

Beşiktaş yakın dönemlerde, çok iyi savunmacıları olmadığı zamanlarda bile iyi bir “savunma takımı” olmayı başarıyor zaman zaman. Hakkını teslim etmek gerek, Slaven Bilic’in takımı da kaç maçtır rakiplerine ceza sahası içerisinden şut attırmıyor. Ama “ver topu o halletsin” diyeceği adamları eksik… Süper kahraman bulmak zor elbet, ama üçü, dördü bir araya gelince oluşacak voltran’ı bulmak o kadar uzak değil. Aksi halde bu güzelim takım, Osman abinin övgüsüne şu şekilde nail olmaya başlayacak: “Aslanım Beşiktaş be, aynı Baggio'suz İtalya!”

Mustafa Demirtaş 4.3.2014