Gözyaşı Çelikten Bir Kalkandır

Daha dünkü hoca değil. Beşiktaş onun ilk ya da son şansı da değil. Hayatını istediği gibi yaşamış, Önder Özen’in tabiriyle iç savaş görmüş, belki de o güne kadar en yakın arkadaşlarıyla bir gün aniden savaşın iki tarafına düşmüş... Acının, baskı altında nefes almanın ne demek olduğunu futbol sahasının çok dışında öğrenmiş bir adam. Ve bu adam, dün akşam ağladı. Derdi son dakikada gol yemek olsaydı, Semih Şentürk’ün 120+larda attığı golle; el emeği göz nuru, belki de o gol olmasa kupaya uzanacak takımının elenmesine ağlardı. Hayır, ağlamadı. Hatta döndü daha kısa zaman önce gerginlik yaşadığı bizim teknik ekibi tebrik etti.

Beşiktaş son dakikada berabere kalıyorsa elbette hocanın da hatası vardır. Hoş, futbolda bulunacak en kolay şey hatadır zaten. Hele de söz konusu teknik direktörse. Sonsuz bir seçenek vardır çünkü, kenardan üç oyuncu maça girdiyse, geriye kalan dördü girmemiştir. “Ama o girseydi farklı olurdu!” infiali her zaman ortaya atılabilir. Dünkü maç için de “Oğuzhan çıktıktan sonra, neden takıma topla zaman kazandıracak, boş alanı kat edecek Kerim Frei girmedi?” denilebilir mesela, belki haklıyızdır da. Ama eğer Jones’a 92:30’de yapılan ve sahada iyi bir hakem olsaydı değil, “sahada bir hakem olmasaydı, mahalle maçı kurallarıyla Konyasporluların ‘faul yaptık’ diye oyunu bırakacağı” anda düdük çalsaydı, Beşiktaş maçı almış ve o göz yaşları dökülmeyecekti. Üstelik, son dakikada o şekilde yapılan bir harekete faul çalmak, Süper Lig’in her köşesinde, her maçında görülen bir klasikken…

Bilic’in gözyaşı döktüğü fotoğrafı gören her Beşiktaşlı kahrolmuştur. Ancak o resme daha da dikkatli bakıldığı zaman, aksine mutlu olunması gereken bir detay var. Beşiktaş’ın derdine, çoğu Beşiktaşlıdan daha da üzülen bir teknik direktör var orada. En az hayal kırıklığı, üzüntü ve yaşadığı gerginlik kadar, Beşiktaş’ı en gerçeğinden sahiplenmesinin de bir sonucuydu o fotoğraf. Gözyaşıyla çelikten bir kalkan çekmişti farkında olmadan, o haldeyken kendini saklamaya çalışarak. Beşiktaş ayağa kalkacaksa, kendisini bu kadar sahiplenen bir hocasıyla, sportif direktörüyle bunu başaracak.  

Saha içinde dönersek, Beşiktaş sezonun en güzel golünü atmış olabilir.  Kapalı savunma, “pas ver & boşa hareketlen” eylemiyle ancak bu kadar güzel aşılır ve bu kadar güzel bitirilirdi. O atağın kurgu yönetmeni Gökhan Töre, sahaya bir not bıraktı: “Üçe beşe bakmayın, bonservisimi alın ve gelin!” Öyle delici bir oyuncuyu, yabancı kontenjanını kullanarak bile almak zorken, Gökhan Töre 22 yaşında bir Türk. Üstelik alınmadığı anda, direkt rakiplerinden birine gidecek. Santrfora bonservisi elinde olan Gomis geliyor gibi gözüyor, zaten yüklü bonservis ödenecek başka bir mevki de kalmadı.

Yine bu maçın işaret ettiği şey; seneye artık İsmail Köybaşı sol beke yazılabilir. Djalma karşısında çaresiz hallere düşmüş gözükebilir, ama gün geçtikçe iyiye gideceğini belli ediyor. Bu durumda sağ beke, yerinin adımı olan “fark yaratacak” bir yabancı alınabilir. Atiba Hutchinson, her bölgenin hakkını veriyor ama her bölgede de, topu ayağına aldığı zaman pek ezber bozamıyor. İdeal bir +2 oyuncusu. Zaten Jermaine Jones, 5 maça daha çıkıp, sıkı bir sezon öncesi kampı da geçirdiği anda formasını ilk 11 duvarına çiviyle çakacak.

Franco – Dany ikilisinden en azından biri, hava toplarına güçlü çıkabilen bir stoper olsaydı; Konyaspor baskısı o kadar etkin olmayabilirdi. Beşiktaş’ın vites düşürdüğü anda savunmasında kendisini ayakta tutacak güçlü bir fiziğe, lider bir karaktere ihtiyacı var. Zaten Önder Özen başta olmak üzere Beşiktaş’ın saha içi gözleri de bunun farkında. Akıllıca geçirilmiş bir transfer dönemi, yeni stat, çok değil biraz da adalet… Bilic’in gözyaşlarını farklı duygularla dökeceği günler için…