Plan, Tutku ve Direnç

Vahid Halilhodzic’in Cezayir’i, grubun ilk maçı Belçika karşısında oldukça sıkı bir savunma futbolu oynamış ve sanki turnuvanın geri kalanında da “başka bir plandan yoksun kalacaklarının” izlemini vermişti. Ancak Güney Kore karşısında bu kez farklı bir çehreye bürünen takım, kendisine gerekli olan galibiyeti almıştı. Üstelik koparırcasına! Cezayir, sıradan bir savunma takımı değildi. Gücünün farkındaydı, ne yaptıklarını biliyorlardı…
“1982′deki Almanya-Avusturya maçını unutmadık” diyordu Vahid Halilhodzic. Rusya maçının öncesinde, artık hiçbir skorun kendilerini ilgilendirmeyeceği biliyordu. Ve takımını buna göre motive etmişti.

İhtiyacımız olan şeyi başarmaktan gurur duyuyorum. Cezayir kahramanca bir maç oynadı ve son 16′ya kalmayı sonuna kadar hak etti. Bu sonuç, son üç yıldır yaptıklarımızın, çalışmalarımızın bir ödülü!

Aslında her şey son cümlede saklı. Çoğumuz için Cezayir bir imkansızı başardı, ama onlar için bu zafer çok olasıydı. Takımın yapısına uygun, her maça göre bir planları vardı. Her oyuncuyu en iyi şekilde nasıl kullanacaklarını biliyorlardı. Takımın en değerli oyuncusu Feghouli, sistemin gerçek bir kaptanıydı örneğin. Her atak başlangıcı ondan soruluyordu. Hele ki Güney Kore maçındaki futbolu, bu turnuvanın en etkileyici bireysel performanslarından biriydi. Savunma, top rakibe geçtiği anda oldukça sıkı şekilde alan kapatıyordu. Hücumda ise yapılan şey, Slimani’nin patlayıcı özelliğine sarılmaktı…

Üç yıldır üzerlerinde çalıştıkları planları vardı, attıkları her golden sonra gözlerindeki parıltıdan belli olan tutkuları… Son olarak da en büyük silahları, fiziki güçleri ve dirençleri. Bir takıma “iyi takım” diyebilmemiz için başka ne olabilirdi ki?