Pepe ve LaVita Cafe

Hayatımdaki ilk hırsızlık vakasını ortaokulda yaşamıştım. Yüz bin liram çalınmıştı. Yüz bin lira deyip geçmeyin, 20 yıl öncesinden bahsediyorum. Emlakçı babamın sanırım o sıra kallavi bir iş yaptığından, bir sabah gönlünden yüz bin lira harçlık vermek kopmuştu. Cebime koyar koymaz yürüyüşüm değişti, muhabbeti kestiğim arkadaşlarım oldu. Öyle bir paraydı ortaokul öğrencisi için. Ama aynı zamanda çok zor günlerdi, birkaç gün aç bitap gezdim. Şöyle bordomsu, kırmızımsı bir banknottu. Bozdurmaya kıyamıyordum. “Yamyam gibi hemen parçalamayayım, biraz cüzdanımda durdun” diye düşünmüştüm. Çıkarıp, biraz bakıp tekrar geri koyuyordum. Öyle bir anda arka sırada oturan Eyüp isimli çakalımsı canlı, parayı görmüştü... Evet, belki de ortaokul arkadaşlarımdan adını net şekilde hatırladığım tek çocuk.

Nasıl bir saflıksa cüzdanı çantamın üst kısmına koymuş, tuvalete gitmiştim. Döndüğümde baktım bu Eyüp denen akbaba, çantanın etrafında dolanıyor. Kıllanıp, kontrol ettim; para tabii ki yerinde yoktu. Direkt içimdekini tutmadım, “Sen mi aldın lan?” dedim. İnkar etti. Hatta inandırıcı olsun diye gel müdüre falan söyleyelim diyor, parayı benden daha çok sağda solda arıyor, yardımcı oluyor falan… İyice işkillendim. Normal şartlar altında yardımseverlikle işi olmaz. Emindim, yürütmüştü parayı ama kanıtlayamıyordum. Hatta işi abartıp cüzdanını gösterdi, hiç param yok dedi. Bütün gün bunu gözlemlemeye başladım, ikram bisküvi yerine biskrem alsa bile ensesindeyim. O zaman biskrem yeni çıkmıştı, zengin çocuğu bisküvisiydi. Ama yok, hiç renk vermiyor. Etraftan otlanıyor kantinde, çizi dileniyor falan. Adam büyük oyuncu çıkmıştı.

Öyle böyle son ders de bitti, bana “Hadi inşallah bulursun paranı ben gidiyorum” deyip gözden kayboldu. Umudu kesmeye başlarken aklıma bunun atari bağımlılığı geldi. Nereden mi biliyorum? Çünkü beni de bağımlı yapmıştı. Gel kırtasiyeye gidelim deyip, beni atari salonuna sokmuştu. “Burası ne lan?” dedim, “Kırtasiyeee” demişti sırıta sırıta. Sonra bir jeton attı, Ninja Kaplumbağalar oyununa daldık, dalış o dalış. İşte o yüzden, paramın çalındığı gün dedim ki bu herif eve falan gitmez, kesin atariye kaçıyordur. Ama çakal olduğu için her zaman gittiğimiz atari olmazdı bu, Bakırköy’de İncirli Caddesi’ne yakın bir atari salonu daha vardı, daha büyüktü, daha farklı oyunları vardı. Ben de oraya gittim. Bir baktım beş kuruş para yok diyen Eyüp, salyalarını akıtarak aduket çekiyor. Direkt ensesine yapıştım: “Hani paran yoktu lan!”… “Eee, meee” diyerek deparı bastı. Arkasından “Yarın okula gelme olm sen, attıracam seni!” diye bağırıyordum.

O moral bozukluğuyla atari salonunun yancı kısmı gibi duran sandalyelere çöktüm. Stres atıp oyun oynayayım desem cepte jeton parası yok, öyle bakıyorum etrafa. O sırada bir çocuk deli gibi futbol oyunu oynuyor, her şut çektiğinde de “Sellamiiiieaaa!” diye bağırıyordu. “Sellami nedir ya… Bari Amokachi de, Şifo de, Oktay da bir şey de o kadar mı düştün” diyordum içimden. Evet, Beşiktaş’ın Fas milli takımında oynayan vasıfsız stoperi Sellami’den bahsediyoruz. O yaz yeni transfer olmuştu Beşiktaş’a. Sonra nasıl olduysa, o atari salonuna ne zaman gelip futbol oyununu oynasam ben de Sellamieaa demeye başlamıştım. Hayatın sırrını bulmuş gibiydim. Eyüp’e ne mi oldu? Ertesi gün okula gittiğimde sınıfın kapısında babası bekliyordu. Sıcak bir karşılama yaptı, “Ya paran çalınmış oğlum geçmiş olsun, ama sen Eyüp yapmış diyorsun? O öyle şey yapmaz oğlum arkadaşsınız siz” falan diye başladı. Adam Aile Şerefi’ndeki Oktay’ın babası gibi bir şey çıkmıştı. Oğluna hırsızlık yaftasını yapıştıramıyordu. “Yine de mağdur olma evladım ben sana 100 bin lira vereyim” deyip parayı uzattı. Neyse, ben de fazla uzatmadım. Haklı davamı kazanmış, banknotumu yine cüzdanıma sokuşturmuştum.
Yıllar, yılları kovaladı… Neyse uzatmayayım, günümüzdeyiz. Hafta içi aradaki mesafeler yüzünden kız arkadaşımla en mantıklı buluşma noktamız Bakırköy oluyor. Doğduğum, büyüdüğüm yere yıllar sonra tekrar sıkça uğrar olmuştum. Ama zaman geçireceğimiz yer konusunda bazı sıkıntılarımız vardı. Çünkü benim için uzun zamandır işten çıkıp, akşamüzeri yapılacak etkinlik bir yerlerde biralamak olur. Ama sevdiceğim aşırı derecede sağlıklı yaşayan bir insan. Bir keresinde çikolata uzatmıştım, bildiğiniz kitkat. Bana sanki kokaine davet etmişim gibi bakış atmıştı. Meğer içinde palm yağı varmış, uzak durmak gerekiyormuş. O kadar etkileyiciydi ki “Ben niye ölüyorum lan o zaman” deyip ikinci ısırığı alamadan çikolatayı çöpe atmıştım. Haliyle onunlayken sağlık barındıran planlar yapmalıydım.

Önce sinema fikri güzeldi. Ama gide gide piyasada film bırakmadık, imdb’de 4.7 verilen filmlere kadar düşmeye başladık. Sonra dedim ki illa içmek zorunda mıyız, güzel bir cafe bulayım. Zomato’dan baktım, LaVita Cafe diye puanı yüksek bir yer var. Ambiyansı, içecek menüsü falan havalı duruyor. Tabiri caizse kızla gitmelik. Geçen günlerde aldım kız arkadaşımı, oraya gittim. Yaklaştıkça bazı anılar canlanıyor, yaklaştıkça grilik daha da bir gidiyor, iyice belirginleşiyor… Yahu burası benim ortaokul zamanımdaki atari salonuydu. Zamanla evrim geçirmiş ve gayet klas bir cafeye dönmüş. Bizim Sellami diye bağıran çocuğun olduğu yerde piyano var falan.

Dükkan da ben de bir zamanlar Sellami’nin olduğu Beşiktaş’ın savunması da 20 yıl sonra kendini çok acayip bir yerde bulmuştu. Bir zamanlar gerekirse evden okula yürüyerek gelip, artırdığım parayla jeton aldığım mekana; yıllar sonra sevdiğimle gelmiştim. Beraber sağlıklı ev yapımı limonatalarımızı içiyor, gelecek hakkında konuşuyorduk. Her zamankinden daha umutluydum gelecek adına zaten o anda, değişebilecek şeyler gözümün önündeydi. "No bad days" modu açıktı... Bak mesela o zamanlar Jamal Sellami’nin sırf Dünya Kupası görmüş diye kral gibi transfer edildiği yerde, Real Madrid’de 10 sene oynamış Pepe olacaktı. En az benim ve LaVita Cafe’nin başına gelenler kadar ütopikti. Her şey güzeldi ve kafamda iki sordu vardı. Acaba bu limonatalara verdiğimiz parayla kaç jeton gelirdi, bir de o günlerde Sellami diye bağıran çocuk acaba Pepe transfer olduğunda ne yapmıştı?


3 yorum:

Unknown dedi ki...

güzel bir yazi olmus. son zamanlarda burada yine aktiv olman sevindirici, seve seve okuyorum. :)

Emrah D dedi ki...

Ne olur sürekli yaz, özlemişiz

Cartalete dedi ki...

Teşekkürler arkadaşlar, ben de özlemişim :)